Tatromaniak, adamek, Iwon, Atina, Maciej i ja.
Wyruszamy na szlak ok 7.00 na początek pada mała mżawka , która potem zamienia się w śnieg. Im wyżej tym więcej śniegu ,ale i dość mglisto ,więc widoków mało. Na ostatnim podejściu do Piątki już zaczyna się dość ślisko, ludzie ubierają tu już raczki ,lub nawet raki. W schronisku siedzimy chwilę i ruszamy dalej, też już po drodze ubieramy raki. Ja idę w rakach dopiero drugi raz ,cieszę się ,że będę mogła poćwiczyć zwłaszcza ,że nasi chłopcy są doświadczeni w górach zimą. Im wyżej tym więcej widzimy nawisów , warunki dość trudne , i już dobrze czuję zmęczenie. Widoków żadnych. Janek podejmuje decyzje , że wraca, bo dalej nie ma sensu iść w takich warunkach, tym bardziej ,że był już tam zimowo. Reszta stwierdza ,że idziemy dokąd się da i zobaczymy. W pewnym momencie, prawie pod szczytem trzeba przejść przez nawis. Idziemy bokiem, ostrożnie , robiąc odstępy. W tym miejscu zaczynam się bać. Na szczęście udaje mi się przejść za mną jeszcze idzie Iwona i Adam. Nawet wychodzi trochę słońca i otwiera się piękny widok. Robię zdjęcia i nagle widzę jak Anita, która była już wyżej przelatuje obok, chłopaki krzyczą żeby hamowała czekanem, przy nawisie lekko zwalnia i mamy nadzieję ,że się zatrzyma , ale ku naszemu przerażeniu Anita przelatuje przez nawis i nabiera prędkości. Teraz jestem przerażona , trzęsę się jak osika i znawu ta cholerna bezradność. Adam puszcza się za Anitą i jeszcze jakiś obcy człowiek widząc co się dzieje też za nią leci. Reszta stoi jak wryta i czeka na jakieś wieści. Nareszcie dowiadujemy się, że z Anitą wszystko dobrze , wyhamowała w kopkim śniegu i na dodatek razem z Adamem idą do góry. My też usiłujemy dalej iść ,bo szczyt w zasięgu ręki chociaż w tym momencie to odechciało mi się wszystkiego.
Na górze paraliżuje mnie strach, zdaję sobie sprawę , że trzeba zejść a w głowie mam lot Anity. Chłopcy mnie uspkojają i dają instrukcje jak to technicznie zrobić. Zaczynamy schodzić , kiedy Adam z Anitą też już weszli. Kijki składam i zciągam kółka, schodzimy tylem, nogi mam jak z waty. Wbijam kijki głęboko w śbieg , potem szukam oparcia dla nóg po śladach , jak nie ma to kopię rakiem wgłębienie. Słyszę Maćka jak mówi , że tak właśnie mam robić , chłopaki cały czas pytają się czy wszystko ok. Krok ,po kroku schodzimy niżej ,wszystko mam napięte do granic możliwości , żeby nie myśleć i nie dać się strachowi skupiam się na krokach, po prostu wrzucam na automat. Wreszcie dochodzimy do łagodniejszego terenu, można obrócić się i iść przodem. Jestem wykończona. Zahaczamy jeszcze o schronisko żeby coś zjeść i chociaż chwilę odpocząć. Na dół wracamy o czołówkach. W domu jestem po 22 i mam jedynie siłę umyć się i dowlec do łóżka. Nauczyłam się tego dnia więcej niż zamierzałam. Na szczęście wszystko dobrze się skończyło.
Anita pokazała wielki hart ducha, jestem pewna ,że po czyś takim nie poszłabym już do góry.
Adam wykazał się szybkością i opanowaniem w reagowaniu i pomocy
Opanowanie i spokój, oraz wsparcie ekipy pozwoliło mi zapanować nad strachem i bezpiecznie zejść.
No po prostu ekipa na medal
Wszystkim jeszcze raz bardzo dziękuję.
Moje fotki
https://plus.google.com/photos/11352024 ... 8674622369
Cóż więcej mogę napisać?Anito, podziwiam Twój hart ducha i odwagę...
