Woła mnie, woła mnie jesienią
wiatr od połonin, od Wetliny,
dęby jak koral się czerwienią
w zgubionych listach od dziewczyny.
Stromo ścieżkami pnie się Otryt,
świerki w obłoków patrzą lustro,
wrzesień od rannej rosy mokry
pokrywa pola białą chustą.
Trubadurzy
Niewiele jest miejsc w Bieszczadach, gdzie jeszcze nie byliśmy. Do niedawna należał do nich Otryt - całkowicie zalesione, pozbawione punktów widokowych pasmo leżące na północ od doliny Sanu. Ze względu na cechy tego pasma wizytę tam odkładaliśmy na sprzyjającą okazję, może zimę, gdy liście spadną z drzew, a może deszczowy jesienny dzień? Jechaliśmy w Bieszczady bez konkretnego planu dziewięcioosobową ekipą o różnym stopniu zbieszczadzenia, nie przypuszczając nawet, że uda nam się namówić kogokolwiek na ten mało popularny szlak. Na czwartek prognozy są najgorsze, największe prawdopodobieństwo opadów... Proponujemy ekipie Otryt, schowanie się między drzewami przed aurą. W razie deszczu dojdziemy jedynie do Chaty Socjologów i wrócimy...
Startujemy niebieskim szlakiem z Dwernika, którym od razu pniemy się na grzbiet pasma. Tuż przed Chatą skręcamy na zielony szlak w kierunku Lutowisk i Trohańca 939m n.p.m., który jest najwyższym wzniesieniem pasma. Kilka metrów dalej... niespodzianka
Salamandra plamista, jaszczur plamisty, jaszczur ognisty (Salamandra salamandra).
Ponoć widok taki w Bieszczadach nie należy do rzadkości, ale ja, choć w Bieszczadach bywam często, widziałem salamandrę pierwszy raz i bardzo mnie ten widok ucieszył
Na Trohaniec nie prowadzi szlak turystyczny. Mniej więcej po 1 km skręcamy z zielonego szlaku na ścieżkę, którą na szczyt prowadzą znaki zielonego trójkąta. Sam szczyt, jak i pozostała część pasma jest zalesiony, tuż przed nim postawiono krzyż z inskrypcją poświęconą żołnierzom z I wojny światowej.
Nie płaczcie, że leżymy tak z dala od ludzi, a burze już nam nie raz we znaki się dały. Wszak słońce co dzień rano tu nas wcześniej budzi i wcześniej okrywa purpurą swej chwały.
Poległym żołnierzom węgierskim na polu chwały. Zima 1914-1915
Wracamy do szlaku i kierujemy się do słynnej Chaty Socjologów. Jesień jest już widoczna coraz bardziej. Ścieżki zaczynają się pokrywać dywanem z liści.
Wracamy do skrzyżowania szlaków i na szlak niebieski, a po dalszych 5 min. zdjęciami na drzewach, tablicach i własnych ścianach wita nas Chata Socjologów.
Chata Socjologów (czasem zwana Chatką Socjologa) stała tu od 1973r. Zbudowano ją na terenie dawnego przysiółka Otryt Górny, gdzie przed wojną stało kilka zagród. Przez lata Chata była pod opieką studenckiej organizacji dyskusyjnej - Klubu Otryckiego - z Uniwersytetu Warszawskiego. 13 stycznia 2003r. doszczętnie spłonęła, a Klub od razu podjął działania w celu jej odbudowy. W połowie listopada 2004r. Chata stała już w stanie surowym.
Wnętrze Chaty Socjologów
W sierpniu tego roku Chata obchodziła 40-lecie. Więcej o niej można przeczytać tutaj.
Z Chaty ruszamy na Pasmo Otrytu - sympatyczny spacer błotnistą ścieżką bez specjalnych przewyższeń, idealny na pochmurny dzień, gdy nigdzie nie ma widoków
Po ok. siedmiu kolejnych kilometrach na wysokości szczytu Kobylanka odnajdujemy leśną ścieżkę i schodzimy w dół na ścieżkę przyrodniczą Hulskie, którą przy dźwiękach ryku jelenia (rykowisko w pełni!) schodzimy do Sękowca. 
Niespodziewanie udało nam się przejść Pasmem Otrytu, zobaczyć salamandrę i spędzić górsko dzień w towarzystwie fajnych ludzi. Fajny, pochmurny dzień...
Edit: Pozostałe zdjęcia są TU
CDN...
