Właściwie nie spodziewałam się, że jeszcze w tym roku wyląduję na ferratach, ale skoro pojawiła się taka możliwość, to grzechem byłoby z niej nie skorzystać zwłaszcza, że apetyt na Alpy miałam już od dłuższego czasu
I tak oto w środę popołudniu pakuję plecak i jadę do Żywca skąd zbiera mnie Adrian i razem jedziemy po gazę. Do Ramsau am Dachstein docieramy przed 5, ale na szlak ruszamy dopiero ok. 6.30. Przed nami podejście do znajdującej się na wysokości 2700 m n.p.m. platformy widokowej Sky Walk. Pogoda taka sobie. Jest ciepło, ale jednocześnie trochę pochmurno, widoczność nie jest najlepsza.
Docieramy do ferraty Hunerscharten – Klettersteig. Kawałek idziemy razem, potem rozdzielamy się- ja do samego końca idę ferratą Hunerscharten - Klettersteig, natomiast chłopcy skręcają na Skywalk- wrażenia z przejścia to już sami muszą opowiedzieć.
W każdym bądź razie mi idzie się fajnie, ferrata jest bardzo łatwa- w sam raz na pierwszy raz. Jeszcze tylko kawałek kolejną ferratą, (której nazwy już nie pamiętam) pod samą platformę widokową na Bergstation Hunerkogel. Po ok. 30 min docierają Łukasz i Adrian. Robimy sobie dłuższą posiadówę. Widoczność się pogarsza. Ja jeszcze miałam jako takie widoki, po przyjściu chłopaków jest zdecydowanie gorzej.
Po odpoczynku ruszamy na ferratę Koppenkarstein Westgrat Klettersteig, która nieco przypomina naszą Orlą Perć (jeśli chodzi o trudności), a zważywszy na fakt, że jest ubezpieczona- idzie się beż żadnych problemów. Chłopcy cieszą się wizją zbliżającego się mostku. Ja trochę mniej
I gdy już do niego dochodzimy daleka jestem od entuzjazmu 
Mostek można obejść, ale Adrian i Łukasz skutecznie najeżdżają mi na ambicję i małymi kroczkami na drżących jak galareta nogach jakoś go pokonuję.
Adrian zostaje na Kleine Koppenkarstein, a ja i Łukasz idziemy dalej aż do Grosse Koppenkarstein (2863 m.n.p.m.). Niestety w chmurach i z ograniczonymi widokami tylko na jedną stronę.
Na szczycie zastają nas gęste chmury, więc po pamiątkowej fotce i wpisie do książki zbieramy się w drogę powrotną. Tym razem nieco łatwiej przychodzi mi przejście mostka
Gdy schodzimy do końca ferraty widoczność zdecydowanie się poprawia i potem z każdym metrem jest już tylko lepiej.
Schodzimy w dół tą ferratka , którą ja podchodziłam do góry. Jeszcze tylko trekking na parking i po uiszczeniu horrendalnej opłaty za parking (płatny 6 euro od osoby!) udajemy się na camping. W Ramsau am Dachstein są dwa campingi- my celowo wybieramy Ramsau Beach Camping ze względu na znajdujące się tam jeziorko. W przerwie między górami miał być bowiem plażing i smażing i kąpiele
w praktyce nic z tego nie wychodzi, bo woda jest za zimno, (chociaż znajduje się jakaś odważna pani, która w piątek wskakuje do jeziorka 
)Piątkowy poranek wita nas słońcem i zapowiada piękną pogodę na resztę dnia. Podjeżdżamy kawałek i ruszamy w górę w stronę schroniska Guttenberhaus (ok. 2,5 godz).
Widoczność bardzo dobra. Z każdym krokiem coraz lepsze widoki.
Fajne te Alpejskie schroniska. Wyglądają bardziej jak pensjonaty. Ogólnie moje wrażenia z kilkudniowego pobytu w Austrii są bardzo pozytywne- wszystko takie zadbane, trawniki idealnie przycięte, domki odwalone, wokół nich dużo kwiatów i zieleni. To co nas zaskakuje to bardzo krótko otwarte sklepy. Nie spodziewaliśmy się, że 15 sierpnia również obchodzą święto (Wniebowzięcie NMP). wszystkie sklepy (aż dwa;) ) są zamknięte. W związku z tym w czwartek zakupy robimy na stacji benzynowej. W tygodniu sklepy są otwarte do 19, w soboty do 18 natomiast w niedziele są pozamykane na trzy spusty.
Pod schroniskiem rozstajemy się z Adrianem.
Idziemy niecałe pół godzinki szlakiem 618 pod Ferratę Jubilaums, która wiedzie na szczyt szczyt Eselstain. Ludzi na szlaku niewiele. Docieramy do ferratki, na której już walczy jakaś parka.
Wygląda trochę groźniej niż ta wczorajsza, niektóre fragmenty są zdecydowanie bardziej eksponowane i widać, że trzeba będzie się trochę bardziej nagimnastykować. Jednak nie taki straszny diabeł, jak go malują
Buty idealnie trzymają się skały, po trudniejszych odcinkach można odpocząć na łatwiejszych fragmentach. No i oczywiście coraz lepszy widok z góry.
Trudniejszy moment pojawia się dopiero tuż przed finiszem. Mianowicie skała jest trochę większa a moje nóżki okazują się być ciut za krótkie, żeby ją tak z marszu ominąć... Podczas prób wgramolenia się na górę, męczę się za bardzo i decyduję się zrobić mały wycof do tyłu, w celu zebrania sił. Noga mi ujeżdża i nawet nie mam czasu się na dobre przestraszyć, bo już ląduję na półce parę metrów niżej. Noga trochę sponiewierana, ale nic strasznego się nie stało. Na szczycie odpoczywamy, uzupełniamy kalorię, gawędzimy chwilę z sympatyczna parą z Austrii i zbieramy się w dół. Sam szczyt bardzo przypadł mi do gustu
Rozciągała się z niego panorama na 360 stopni- chyba śmiało mogę stwierdzić, że to najładniejszy widok, jaki miałam okazję podziwiać (nie licząc wejść zimowych, które dostarczają jednak zupełnie innych wrażeń).
Zejście tym razem drogą trekkingową, aczkolwiek uważam (i Łukasz zapewne też), że łatwiej było pokonać ferratę niż schodzić w dół tym koszmarnym żwirkiem, który ujeżdżał spod stóp. Trzeba było bardzo uważać, bo nachylenie było spore i w razie poślizgnięcia się można było się znaleźć na dole zdecydowanie szybciej niż by się chciało. niekoniecznie w jednym kawałku. Potem droga jest już zdecydowanie bardziej przyjemna. Idziemy przez płaskowyż - pierwszy raz miałam możliwość go zobaczyć z bliska- o ile z góry wyglądał mało interesująco, z bliższa okazał się ciekawy.
Doganiamy Adriana, który niecierpliwił się czekając na nas przy schronisku i zaczął schodzić w dół. Jeszcze tylko szybkie zakupy i jesteśmy z powrotem na campingu.
W sobotę pakujemy manatki i zmieniamy rejon. Udajemy się w Góry Martwe, rozbijamy się na campingu i ruszamy w stronę Sisi. Serpentynami (znów płatna droga - 15euro/samochód) podjeżdżamy do miejsca startu.
Przed nami półgodzinne podejście pod ferratę. Jest to niezwykle widokowa droga w masywie Loser. Słońce mocno grzeje.
Sama Sisi wygląda jak dla mnie dość hardcorowo. Zaczynam sie spinać, czy aby na pewno dam radę. Adrian rusza przodem. Motywowana przez Łukasza ruszam w górę. Ta blokada psychiczna oraz fakt, że jak dla nie ta ferrata jest najzwyczajniej trudna robią swoje- po jakimś czasie marzę o tym, by być już na szczycie
W trudniejszych momentach Łukasz mi trochę pomaga. Są fragmenty bardzo strome, gdzie poza sporą ekspozycją dochodzi konieczność wykorzystania siły rąk. Na Jubileuszowej było zdecydowanie prościej- łatwiej było znaleźć odpowiednie miejsce na postawienie stopy, było stabilniej i bezpieczniej. Z moimi 163 cm wzrostu w niektórych miejscach mam duży problem, żeby rozstawić odpowiednio szeroko nogi i znaleźć dla nich wystarczające oparcie. A moje bicepsy też nie należą do największych
w związku z czym zaczynam odczuwać zmęczenie 
Powoli zbliżamy się do szczytu, ale czeka nas jeszcze trudny odcinek. W pewnym miejscu trzeba się maksymalnie odchylić w tył i trzymając się liny obejść skałę dookoła. Początkowo jakoś mi to idzie, ale znowu natrafiam na miejsce, gdzie moje nogi okazują się za krótkie i ujeżdżam w dół. Przed nami ostatnie trudne podejście. Trzeba się wspiąć w górę poruszając się po wbitych w skałę szczeblach. Już prawie mi się udaje, brakuje może z 10 cm, żeby się przepiąć się wyżej i... lecę. Co dziwne każdy kolejny lot niesie za sobą mniej emocji
(Teraz- gdy już miałam okazję sprawdzić niezawodność sprzętu). Wcześniej trochę się obawiałam, czy aby na pewno nie polecę w dół w przypadku odpadnięcia od ściany, czy lonża/ uprząż utrzyma mój ciężar. Teraz już sobie wiszę spokojnie Tzn. znajduję oparcie dla stóp na szczeblu i odpoczywam. Problem zaczyna się, gdy po zebraniu sił chcę ruszyć w górę. Karabinek się zablokował. Wydaje mi się, że to moje ręce są za słabe ale Łukasz próbuje mi pomóc i ani drgnie. Wbił się w taki sposób, że nie da się go ruszyć. A co za tym idzie nie mogę się iść ani w górę ani w dół. Dość długo się z nim mocujemy- na początku rękami, potem butem, kamieniami- nic. W końcu na horyzoncie pojawiają się następni turyści. Jedyne wyjście to przeciąć lonże i odciąć pechowy karabinek na pamiątkę Pożyczam tasiemkę od Adriana i pokonuję ostatnie metry na szczyt Losera. 
Długo nie siedzimy, parę zdjęć i zaczynamy schodzić (zejście trekkingowe).
Po dotarciu na camping chłopcy relaksują się w basenie.
Niedziela już na całkowitym lajcie. Rano śpimy dłużej i po spakowaniu się udajemy się do Hallstatt. Miasteczko, usytuowane na brzegu Jeziora Halsztackiego, u podnóża Alp Salzburskich, jest prawdziwą perełką regionu Salzkammergut, wpisanego na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Znajduje się tam kopalnia soli oraz cmentarzysko. Malowniczo usytuowane Hallstatt przyciąga tłumy turystów, szczególnie dużo Chińczyków
Podobno zbudowali kopię miasta w prowincji Guangdong. Ciekawie wyglądają tamtejsze sklepy- obok ubrań górskich/ sprzętu na półkach wiszą stroje ludowe tuż obok leży piwo/ wino lub jakieś inne artykuły spożywcze 
Opuszczamy Hallstatt i ruszamy do Polski, zahaczając po drodze o Bratysławę. Spacerujemy po centrum, zaglądamy na zamek, jemy obiad i to już koniec przygody.
WIĘCEJ ZDJĘĆ:
moje:
https://picasaweb.google.com/1082872992 ... atyAustria
Łukasza:
https://picasaweb.google.com/1030915209 ... directlink
https://picasaweb.google.com/1030915209 ... directlink
https://picasaweb.google.com/1030915209 ... directlink
Adriana:
https://plus.google.com/photos/10915084 ... banner=pwa
Wielkie brawa za odwagę i najważniejsze to że nic złego mimo kontuzji się nie stało.
i jestem z tego wyjazdu bardzo zadowolony 
