W spełnieniu kolejnego górskiego marzenia pomagali mi : Asia, Joanka, Atina, Barbórka, Wiolcia, Brujo i Ceper.
Dzień pierwszy - czwartek - procesja do 4 „ołtarzy”
Na parkingu w Dolinie Demianowskiej po godz.6 rano niemal równocześnie pojawiły się dwa pojazdy, łódzki i krakowski. Dojechaliśmy zgodnie z opracowanym rozkładem jazdy. Podczas szybkiego śniadania i dozbrajania się w górski ekwipunek uradziliśmy, że wczesna pora wymarszu i niezła tego dnia pogoda pozwalają na realizację najważniejszej, jednocześnie najdłuższej zaplanowanej trasy. I tak zamiast na Krakovą holę, wyruszyliśmy zielonym szlakiem od chaty Lucky na grań główną, zdobywając kolejno Dumbier, Chopok, Derese i Polanę. Po drodze oczywiście odpoczywamy, focimy, na dłużej zatrzymujemy się w Kamiennej Chacie pod Chopokiem. Z przełęczy pod Polaną zeszliśmy żółtym szlakiem do Jasnej, i dalej asfaltem na parking po samochody, co okazało się najbardziej męczącym odcinkiem całej wędrówki.
Tego dnia przeszliśmy ok.28 km, pokonując w pionie 1556 m.
Pogoda do końca zachowywała się poprawnie, słońce nie paliło, wiatr z grani nie zdmuchiwał, a prysznic mieliśmy dopiero na kwaterze.
Dzień drugi - piątek – odkrywamy Vyvieranie
Po nocy spędzonej w pobliżu Liptowskiego Mikulasza, w miejscowości Pavcina Lehota, podjechaliśmy na mały parking pomiędzy jaskinią Lodową a jaskinią Wolności. Tutaj obok zamkniętego wejścia do jaskini Pokoju rozpoczyna się zielony szlak na Ilanovske sedlo. Początkowo trasa prowadzi suchym korytem potoku Vyvieranie, powyżej ponoru dnem wąwozu płynie woda, a my idziemy raz prawym, raz lewym brzegiem rzeczki, przekraczając ją wielokrotnie po kamieniach lub mostkach i wsłuchując się w szum kaskad. Na ostatnim odcinku wąwóz się pogłębia, szlak staje się bardziej stromy i wieloma zakosami wyprowadza nas w końcu na przełęcz.
Po popasie idziemy na s.Machnate, zbaczamy trochę z trasy, by nie ominęły nas widoczki spod skałek na Pustem, docieramy na przeł.pod Krakovą holą, skąd tylko kawałek dzieli nas od celu wędrówki. Na szczycie obowiązkowo grupowe i indywidualne fotki, widoczność mogłaby być lepsza, ale i tak cieszy nas to co widzimy.
Schodzimy przez Kosienki na s.Javorie, gdzie dopada nas niewielki i bardzo krótkotrwały deszcz. Następny odcinek czerwonym szlakiem prowadzi przez tereny wyrębu, jest zniszczony i zupełnie nieciekawy, nie polecam na wejście, bo może zniechęcić do dalszej wędrówki.
Tuż przed węzłem Pod Krcahovom trójka niezmordowanych eksploratorów - Joanka, Wiolcia i Brujo, odbija w prawo, by zobaczyć i sfotografować partyzanckie bunkry. Reszta schodzi na parking Lucky i tam czeka. Miłym zakończeniem części turystycznej jest posiłek w klimatycznej knajpce Tri Studnicky. Wieczór na kwaterze zdominowała tematyka sportowa, ale to już zupełnie inna bajka.
Przebyty dystans to 16 km w poziomie, 1148 m w pionie.
Pogoda nadal zadowalająca, przed południem trochę słońca i nieco duszno, po południu dwa razy przelotnie popadało, ale bardzo szybko zdejmowaliśmy kurtki.
Dzień trzeci – sobota – zmasowany atak GS-ów na Ohniste
Tego dnia odbyło się, na gorąco zaaranżowane, spotkanie dwóch niezależnych zespołów działających w masywie Slema-Ohniste. Nasz - ośmioosobowy, wyruszył z Janskiej doliny, atakując Stanisovskie sedlo od jaskini Stanisovskiej. Drugi – gazy, w sile pięciorga, nadjechał trzema automobilami i rozpoczął swoją marszrutę w Michalovie. Do spotkania z GosiąB, adamkiem, adriansem_osw, gazą i GórolemJoCi doszło w węźle szlaków o nazwie Brtkovica. Po wymianie uścisków (nie tylko dłoni) pomaszerowaliśmy dalej razem, zdobywając Slemę, na której zobaczyć można szczątki rozbitego podczas wojny samolotu.
Przez Michalovskie sedlo, polany Zadnią i Prednią dotarliśmy na Ohniste, główny cel tego masowego nalotu. W tym uroczym miejscu spędzamy dużo czasu, podziwiając widoki, zaglądając do baaaardzo głebokiej jaskini i eksplorując ciekawe formy skalne. Po stromym zejściu na Svidovskie sedlo chcielismy trochę odpocząć, ale przeszkodził nam deszcz, trzeba było wdziać kurtki lub peleryny i spadać do kolejnego rozdroża Pred Bystrou. W tym miejscu rozeszły się nasze szlaki. My wracaliśmy do samochodów zaparkowanych przed jaskinią i na kwaterę, druga grupa musiała dojść na zaplanowany biwak w kolibie Brenkus.
Bardzo dziękujemy ekipie gazy za wspólnie spędzony dzień.
Długość trasy 19,5 km, „stupanie” 1085 m.
Pogoda nie przeszkodziła w realizacji strategicznych celów wyprawy, zmoczyło nas nieco podczas odwrotu na z góry upatrzone pozycje.
Dzień czwarty – niedziela – pogodowe rozterki
Wieczorem i w nocy padał deszcz. Wczesny ranek dawał nadzieję na rozpogodzenie, ale koło 7 góry znowu utonęły w chmurach. Mieliśmy dylemat, jak spędzić ostatni, krótki dzień weekendu. Czekał nas jeszcze powrót do domu. Przy śniadaniu zapadła decyzja : na szczyt Sinej wejdzie jeden delegat zespołu w osobie Bruja. Pozostali zstąpią pod ziemię i zwiedzą jaskinie, będące kolejną atrakcją Doliny Demianowskiej.
Jak pomyśleli, tak zrobili. Sprawnie spakowaliśmy dobytek i opuściliśmy bardzo wygodną i gościnna kwaterę (polecamy
). Parkingi przy jaskiniach są płatne, ale tym razem musieliśmy z nich skorzystać. Na początek podjechalismy pod jaskinięWolności, w pobliżu której zaczyna się żółty szlak na przełęcz pod Siną, Repiska i Siną. Brujo raźno ruszył przed siebie, pozostali też się nieco zasapali podchosząc do kasy i wejścia do jaskini. Jaskinia robi wrażenie, ale lepiej wyrażą to zdjęcia, które jako wybrana i wspólfinansowana przez grupę fotoreporterka robiła Joanka.Kiedy z mroku jaskini wyszliśmy na świat, spadł deszcz i zagrzmiało. Jak się potem okazało, burza złapała Bruja przed szczytem Sinej, na szczęście była krótka i niegroźna.
My w tym czasie przemieściliśmy się pod jaskinię Lodową, która była ostatnim turystycznym obiektem tej wyprawy. Nie jest taka bogata jak jaskinia Wolności, ale również warta obejrzenia.
W restauracji pod jaskinią zjedlismy wczesny obiadek, tu dołączył do nas zdobywca Sinej, a potem niestety musieliśmy się pożegnać z Krakowiankami i ruszyć w drogę powrotną.
Zanim zakończę te długie i wyczerpujące (nie tylko czytających
) wywody muszę z góry zdementować plotki i pomówienia na mój temat. Otóż nieprawdą jest jakobym :A. Przejęta rolą organizatora przemawiała na każdym zdobytym szczycie. Przemowy były tylko dwie, miały miejsce w dolinach i były to mowy pożegnalne.
B. Stosowała jakieś środki przymusu bezpośredniego. Wszyscy uczestnicy włazili na te góry z własnej, nieprzymuszonej woli i jeszcze (podobno
) sprawiało im to przyjemność.C. Dobrowolnie podjęła się napisania tej relacji. Zmusiły mnie do tego niesprzyjające okoliczności, bo jako kiepski dyktator nie zdołałam wyznaczyć nikogo na ochotnika.
Jeżeli o czymś zapomniałam, proszę o uzupełnienie moich opisów.
Aby słowom towarzyszyły obrazy wkrótce podamy linki do zdjęć.
Fotki od Joanki : https://picasaweb.google.com/1166122885 ... directlink
Fotki od Barbórki : https://picasaweb.google.com/1165457065 ... 3eba4a2SFw
Fotki od Wiolci : https://picasaweb.google.com/1148021165 ... 92Dn_XgvQE
Fotki od Atiny : https://picasaweb.google.com/1024839862 ... directlink
Jeszcze moje na dokładkę : https://picasaweb.google.com/hanna.kars ... I6hk9-FogE#
dla ekipy za świetnie spędzony dłuuuugi weekend
