"Tylko poznawszy swój kraj można naprawdę owocnie dla niego pracować!"
(hasło na legitymacji PTTK z czasów PRL)
Cała ekipa, w składzie Dżola Ry, Danusia, zagatka z Rafałem, Grochu, AgaDG, eska, Agzi, Gosia, Tilia, roblat, goska, Lucy, sonia, Nic-ram, tknp, Maria oraz Snufkin z Iwonką, spędza noc w Izbach, w malowniczej dolinie Beskidu Niskiego. Od rana wszyscy zakładamy ubrania wygrzebane na strychach i w lumpeksach. Wszystko po to, żeby wyglądać bardziej oldschool'owo. Koszule flanelowe i stare plecaki są jak wehikuł czasu, który przenosi nas kilkadziesiąt lat w przeszłość. Zapomniane aparaty analogowe dostają nowe życie, wraz z zamontowaną w nich ponownie kliszą.
Już po kilku kilometrach doceniamy jakość współczesnych sprzętów. Niewygodne futerały obijają się o nogi, a plecaki bez pasów biodrowych gniotą ramiona. Nie dajemy jednak za wygraną. Styl jest ważniejszy od wygody.
Po morderczym podejściu dochodzimy na szczyt Lackowej. Robimy pamiątkowe zdjęcia i idziemy dalej. Część grupy wyrywa naprzód. My zostajemy w tyle śpiewając piosenki z czasów komuny i robiąc sobie stylowe zdjęcia. Z każdą klatką moja stara Praktica wydaje zapomniany dźwięk migawki, który dla fotografa jest jak muzyka. Leniwie snując się po lesie, staramy się wczuć w klimat dawnych lat.
Po drodze, zatrzymujemy się na kawę i ciastko w starej chacie niedaleko szlaku. Przy stojących w wysokiej trawie stolikach zachwycamy się krajobrazem Beskidu Niskiego. Okazuje się, że gospodarze dopiero od dwóch tygodni goszczą tu turystów. To sprawia, że miesce jest bardzo swojskie i nie kojarzy się z masową turystyką. Doskonale wpasowuje się to w klimat naszej wędrówki.
Cały dzień pogoda dopisuje idealnie. Świeci słońce, ale delikatny chłód przynosi ulgę rozgrzanym mięśniom. Pod koniec wycieczki spada kilka kropel deszczu. Wszystko po to, aby tknp mógł pokazać się w swojej wojskowej pałatce rodem z PRLu.
(tu miejsce na zdjęcie Grześka w pałatce, którego ja niestety nie mam)
Otóż i Grzesiek - zdjęcie AgiDG
Wieczorem idziemy jeszcze na wzgórze, aby obejrzeć zachód słońca. W pięknych okolicznościach przyrody wypijamy piwko i robimy sobie "wyskokowe" zdjęcia.
Na koniec dnia gramy jeszcze w integracyjną grę Tabu i zachwycamy się, zrobionym przez Grocha, bigosem. Fantastyczny wieczór, doskonale wieńczy fantastyczny dzień.
Następnego dnia część grupy musi wracać, ale "Oldschoolowa wędrówka" trwa nadal, dlatego proszę obecnych o dalszy ciąg relacji
Drugi dzień wędrówki - niedziela - relacjonuje Grochu
Na niedzielę zaplanowaliśmy sobie ( za podpowiedzią Dżoli Ry ) rekreacyjną, raptem czterogodzinną trasę zachodnim pograniczem Beskidu Niskiego – tam, gdzie już styka się z Beskidem Sądeckim.
No – nie wszycsy. roblat, Lucy i Goska bladym świtem musieli wracać do domu. Po śniadaniu pożegnaliśmy więc szykującą się do śniadania familię Dżoli Ry i oldskulowcy w okrojonym składzie ( AgaDG, Agzi, eska, Grochu, Nic-ram, sonia, Tilia, tknp i Marysia ) podjechaliśmy przed Tylicz. Po odstawieniu 2 aut na przejście graniczne w Muszynce kierowcy wrócili do reszty i ekipa ruszyła na szlak. Wkrótce go zgubiliśmy, ale łąka, którą szliśmy tak nam się podobała, że nikt się utratą szlaku nie martwił. Na trasie czekały na nas rozległe, pofalowane łąki usiane wiosennym kwieciem, miejscami przecinane zagajnikami. Gdzie nie spojrzeć – zero cywilizacji ( nie licząc paru leśnych ambon i jakiegoś przedtopowego „campera”
stojącego sobie w szczerym polu ). Słońce nie paliło, często – gęsto przesłaniane chmurami; temperatura w sam raz dla białego człowieka, więc szło się cudnie 
…......................
Wcześniej tą trasą szła inna grupa ludzi. Jednak oni nie widzieli tego co my. Jedynie po intensywnym aromacie soczystej, wiosennej łąki i szumie traw pieszczonych delikatnym powiewem wiatru mogli wyobrażać sobie to, czego oczy nie widziały – bo szli w nocy. Też tędy i też w maju, ale 70 lat wcześniej. Grupa kurierów państwa Podziemnego i ściganych przez gestapo członków Polski Walczącej, pod eskortą kilku uzbrojonych AK-owców wymykało się z Generalnej Guberni. Taka to w czasie wojny była oldskulowa turystyka, bo zalesione pagórki Beskidu Niskiego były drugą – obok tatrzańskich przełęczy – bramą do wolności. Oni szlaku nie gubili, bo przewodnikiem był znający doskonale teren mieszkaniec pobliskiej łemkowskiej wioseczki Czertyżne.
….....................
Po osiągnięciu „szczytu” wzgórza ujrzeliśmy już dolinkę „pogranicza dwóch Beskidów”: jeszcze cała w łąkach, obramowana od góry lasem, bez ani morgi uprawnej ziemi – jak w Beskidzie Niskim; ale już gęsto zaludniona żyjącymi tu od wieków miejscowościami Tylicz ( zał. 1336 z pięknym drewnianym kościołem z 1612 roku ) i Muszynka ( zał. 1356 – do 1947 całkowicie łemkowska ) - jak w Beskidzie Sądeckim. 70 lat temu nie było jeszcze takiego kontrastu między tymi krainami. Ziemie Beskidu Niskiego były zaludnione gęsto, choć nie aż tak jak sądeczczyzna, a miejsce dzisiejszych łąk w sporej części zajmowały pola uprawne i sady.
Odnalezienie szlaku zawdzięczamy jedynemu spotkanemu „tubylcowi”, który wskazał nam kierunek. Był na jedynym w okolicy pastwisku przy którym naprawiał ogrodzenie. Kilka krów, jak zwykle dostojnie trawiących paszę i kilka koni swobodnie biegających po trawie. Jedynie cieńka linka elektrycznego pastucha oznaczała, że nie były zupełnie dzikie i wolne. Doszliśmy do szlaku granicznego na przełaj zbocza. tknp, sonia i Tilia uzbierali po drodze po woreczku ziółek
Dalej – do końca wędrówki – szliśmy już szlakiem, zaliczając jeszcze po drodze dwa rozkoszne „łączne” popasy ( tym krowom to jednak zazdrościć można ) ciesząc się widokami i zapachami; świadomi, że to już sam kraniec tego innego świata i za następnym wzgórzem czai się współczesność: super-komercyjny kurort Krynica. Pogonieni przez nadchodzący deszcz zwiększyliśmy tempo na ostatnim odcinku i wkrótce dotarliśmy do samochodów. Buźki, niedźwiadki – i w drogę do domu.…..............................
Wioseczki Czertyżne ( od „czerteż” = wrąb ) – z której pochodził przewodnik partyzantów – już nie ma. Była najbardziej na zachód położoną z tych, które dosięgły macki „Akcji Wisła”. Umarła szybko. To też był maj, ale 1947 roku. Któregoś poranka wioseczkę liczącą raptem 25 domów i ok. 170 mieszkańców otoczyły budy i samochody pancerne, które przywiozły oddziały MO i LWP. Pod czujnym okiem sowieckiego oficera z NKWD żołnierze i milicjanci poinformowali mieszkańców, że mają pół godziny na spakowanie dobytku. Następnie wepchali ich do bud i wywieźli na tzw „Ziemie Odzyskane”. Żaden mieszkaniec nigdy już tam nie wrócił. Po wioseczce została tylko kamienna figurka Madonny, drewniany krzyż w miejscu, gdzie stała cerkiew i resztki cmentarza, na którym w jej 358-letniej historii pochowano 521 osób.
Mijaliśmy to miejsce w sobotę. Vide fotki AgiDG:
https://picasaweb.google.com/1015094782 ... 7581104882
https://picasaweb.google.com/1015094782 ... 9763790514
https://picasaweb.google.com/1015094782 ... 3996678338
W latach 1944 – 1947 z rejonu Beskidu Niskiego wysiedlono do Związku Sowieckiego lub na „Ziemie Odzyskane” ok. 200 tysięcy mieszkańców, głównie Łemków. Statystyki zamordowanych na miejscu nikt nie prowadził.
Dlatego dzisiaj to taka piękna, oldskulowa kraina – bez ludzi, domów i pól uprawnych.
http://www.youtube.com/watch?v=BsaaArp94fs
I to by było na tyle.
Zdjęcia:
Snufkin:
Więcej zdjęć, przerobionych na bardziej oldschool'owe
AgaDG
https://picasaweb.google.com/1015094782 ... 5u9h8jLrAE
Dżola Ry
https://picasaweb.google.com/1012409058 ... 2527052012
zagatka
https://picasaweb.google.com/1175377563 ... NiskimIzby# - zdjęcia,
https://plus.google.com/photos/11753775 ... banner=pwa - filmik 1
https://plus.google.com/photos/11753775 ... banner=pwa - filmik 2
goska
https://picasaweb.google.com/1135202456 ... Yj__uTn9AE
Lucy
https://picasaweb.google.com/1034100193 ... dzieNiskim
, bo... jest mu w niej najwygodniej!
