Na szlaku pustki. Po jakimś czasie deszcz przestał padać. Było bardzo bardzo ciepło. Mgła jednak nie chciała się ruszyć i tak w klimacie prawie tropikalnym zaczęliśmy się wdrapywać na Trzydniowański czerwonym szlakiem. O samym szlaku czerwonym dobrego słowa nie powiem. To jest dla mnie totalny hardcor, żadna inna trasa mi tak w d... nie dała. Ostatnim razem zarzekałam się, ze moja stopa już tam nie postanie, a jednak... W każdym bądź razie szło się ciężko. Nie dość, ze ostro pod górkę, to jeszcze te piekielne schody przeznaczone dla wielkoludów... Szybko padłam i wynegocjowałam postój na uzupełnienie kalorii
Widoków niestety nie było żadnych. W każdej strony mgły. To samo na szczycie Trzydniowańskiego (1765 m n.p.m.) i na Kończystym (2002 m n.p.m.). Chłopaki jęczały po drodze, że widoczność beznadziejna, że szans nie ma na przetarcie się słońca i takie tam. Niby Tomasz był jeden ale wszyscy niewierni 
Zwłaszcza jeden taki narzekał 
Żaden nie wierzył w moje solenne zapewnienia, że słońce w końcu wyjdzie i czekają nas piękne widoki. Sceptycy. A przecież nie od dziś wiadomo, że górale są najlepsi w przepowiadaniu pogody Na Jarząbczym (2137 m n.p.m.) mieliśmy już małą załamkę, bo wyglądało na to, że faktycznie będzie lipa z pogodą do samego końca. Jednak coś tam zaczęło się dziać na niebie. Słońce podjęło walkę z chmurami i próbowało się przebić. Szło mu to jednak bardzo opornie. Postanowiliśmy poczekać trochę. "O, o... przeciera się", szybko zostawało jednak gaszone "i znowu zaszło". Chmury wyprawiały tańce- wygibańce, odsłaniając co nieco wybrane przez siebie fragmenty, by zaraz je z powrotem zakryć. Zdecydowaliśmy się podejść na Jakubinę(2194 m.n.p.m.), pełni nadziei, że w tym czasie chmury dadzą za wygraną. Samą Jakubinę ciężko było zlokalizować. Nie było żadnego znaku potwierdzającego, że "to właśnie tu", a widoczność pozostawiała wiele do życzenia, pozostało nam się więc domyślać, że jesteśmy na szczycie.
W drodze powrotnej na Jarząbczy słońce w końcu pokonało chmury i zaczęły się nam odsłaniać coraz bardziej interesujące widoki. Przed nami pojawiło się morze mgieł. Z każdą chwilą odsłaniało się coraz więcej. Na wprost nas wyłonił się Wołowiec, a po jakimś czasie również Rohacze. Chmury podzieliły niebo na połowę a granica przebiegała dokładnie wzdłuż szlaku graniowego biegnącego przez Łopatę na Wołowiec. Z lewej- słowackie szczyty jak na dłoni, z prawej- chmury, chmury, chmury. Wyglądało to naprawdę przepięknie, więc foceniom nie było końca. Och, że też zapomniałam swojego aparaciku. Pozostało mi podstawianie się chłopakom pod obiektyw, co też skrzętnie czyniłam
Żal było odchodzić, ale już i tak za dużo czasu straciliśmy, a Wołowiec czekał. Ruszyliśmy więc czerwonym szlakiem przez Niską Przełęcz a następnie Łopatę (1958 m n.p.m.) i Dziurawą Przełęcz prosto na Wołka (2064 m n.p.m.). Biegnąca granią trasa była bardzo fajna, choć widoki tylko na jedną stronę. O ile w takich warunkach, w jakich nam przyszło iść, szlak nie sprawiał problemów, w deszczową pogodę mógłby dać się we znaki. Słońce zaczęło przypiekać na maksa mimo iż było częściowo schowane za chmurami i miałam wrażenie, że ktoś przypieka mnie na rożnie. Czapka niestety też została w drugim plecaku, dlatego szybko poczułam, że zmieniam barwy. W dole migotał wszystkimi kolorami tęczy Niżni Jamnicki Staw.
Im bliżej był nasz cel, tym większa kiszka robiła się z widocznością. Nagle znowu się zakotłowało i zaczęliśmy wkraczać w strefę mgieł. Chmury wyglądały nieciekawie. Andrzej mnie straszył burzą i obawiałam się przez chwilę, że może mieć rację... Samo podejście na szczyt było dosyć ostre. Mieliśmy już sporo kilometrów w nogach, ale wytaraskaliśmy się jakoś. Przekonani przez cały dzień, że "co jak co, ale na Wołowcu widoczność na pewno będzie rewelacyjna" (bo przecież każda prognoza zapowiadała na popołudnie bezchmurne niebo), musieliśmy się zetknąć z prawdą- widoków nie będzie
Szczyt Wołowca został otoczony przez mgły, widoczność na kilka metrów. Usiedliśmy sobie na kamieniach, żeby przekąsić co nieco i ponarzekać na pogodę. Tak sobie siedzieliśmy i... jednak i tym razem szczęście się do nas zaczęło uśmiechać. Nieśmiało ale jednak chmurki zaczęły się znowu rozpraszać. Nie było to tak spektakularne i przyszło nam dłuuugo poczekać, aż całkowicie opadły. Jednak było warto. Z początku wynurzył się Rohacz Ostry, jakiś czas potem jego brat- Płaczliwy, a następnie pozostałe słowackie szczyty. Z drugiej strony chmury dłużej nie chciały dać za wygraną ale w końcu poddały się. Jarząbczy, Jakubina, Bystra oraz Starorobociański ukazały się nam w pełnej okazałości. Udało się nam także dostrzec widmo Brockenu. Chłopaki szaleli z aparatami. Podziwiając przepiękną panoramę dostrzegłam w oddali kozicę. Skubana nic a nic się nie bała i zaczęła zbliżać się coraz bliżej nas, wchodząc prawie przed obiektyw. Szkoda było schodzić, ale godzina była już bardzo późna, spakowaliśmy się więc i ruszyliśmy w drogę powrotną zielonym szlakiem prowadzącym na Polanę Chochołowską. I tu kolejna niespodzianka- mianowicie Gaza z Tomkiem wypatrzyli dwa świstaki. Trzeba je było obowiązkowo obfocić
Ktoś rzucił hasło, że dzisiejszego dnia do kolekcji brakuje tylko misia i mimo iż chłopaki usilnie wypatrywały go w krzakach, (na szczęście) obyło się bez tego typu atrakcji. Zatrzymaliśmy się jeszcze w schronisku, jednak bufet już był zamknięty i musiały nam wystarczyć resztki kanapek. Zejście do wylotu doliny pokonaliśmy w ciemnościach.
Dziś rano spędziłam ciut więcej czasu przed lustrem, żeby moja twarz przybrała w miarę europejski wygląd
I to by było na tyle. Pora nałożyć kolejną warstwę balsamu s.o.s. i przypudrować nosek.
Jeszcze raz dzięki za miłe towarzystwo.
zdjęcia tu:
https://picasaweb.google.com/1046701672 ... directlink#
i:
https://picasaweb.google.com/1013802766 ... oAMaj2011R#
mówiliście że mnie najmniej opaliło a co z wami?Mi łagodzi oparzenie krem z filtrem.Dołączam link ze zdjęciami,kilkoma z 400-stu.Gdy by nie działało to pisać 
