Uczestnicy: Migotka i ja
Cel: Świnica + Zawrat + przynajmniej część Orlej Perci, w jeszcze zimowych warunkach
Data: 11.05.2011
Pobudka wcześnie rano. Wstajemy o 5:30. Szybkie dopakowanie plecaków, zrobienie herbaty w termosy i start na dworzec. Od samego rana ta wyprawa się nie składała. Wsiadamy do taksówki na dworcu, bo o tak wczesnej porze poza sezonem busy jeszcze nie jeżdżą. Dzień wcześniej dowiadywaliśmy się u busiarzy, od której godziny jeździ kolejka na Kasprowy. Informacja była pewna - 7:30 pierwszy wagonik. Uznaliśmy, że aby zaoszczędzić siły na podejściu, bo plan był dosyć pokaźny, wyjedziemy na Kasprzaka i stąd zaczniemy walkę (nie myślałem, że to słowo kiedyś nabierze dla mnie aż tak dosłownego znaczenia). W Kuźnicach jesteśmy o 6:45 co by być na samym początku "kolejki do kolejki". I ku naszemu zdziwieniu jest tu totalnie pusto! Jesteśmy sami. Idziemy do kasy i... Faktycznie pierwszy wagonik rusza o w pół do ale 9. Czyli mamy godzinę obsuwu już na początku. Zastanawiamy się czy nie iść na pieszo ale jednak i tak szybciej będzie jak zaczekamy na pierwszy wagonik. O 8:30 wsiadamy w kolejkę i po 20 minutach meldujemy się już na słonecznym szczycie Kasprowego. Tam szybkie ubieranie stuptutów, lekka przebieranka i ruszamy w kierunku Świni. Szlak przez Beskid i Pośrednią oraz Skrajną Turnię zdecydowanie przetarty lecz leży na nim jeszcze sporo śniegu. Do Świnickiej Przełęczy idziemy pierwsi. Dopiero w tym miejscu dogania nas chłopak, jak później się okazuje skitourowiec oraz doświadczony górołaz. My robimy mały odpoczynek przed rozpoczęciem podejścia, on startuje od razu na szczyt. Po kilkunastu minutach rozpoczynamy podejście. Śniegu sporo, momentami zapadamy się po kolana. Wydaje się być związany, aczkolwiek w miejscach nasłonecznionych robi się mimo wczesnej jeszcze pory dość mokry. Podchodzimy cały czas śladami naszego "przewodnika". Im wyżej robi się coraz bardziej ciepło, widoki do okoła piękne, lampa jak się patrzy (co wcale nie było idealną pogodą). Podchodzimy około 1h. W pewnym momencie uświadamiamy sobie, że kierujemy się w stronę taternickiego wierzchołka Świnicy, co na dzisiejszy dzień nie było naszym celem, bo zależało nam na odwiedzeniu zwykłego wierzchołka i pójściu dalej na Zawrat. Nie chcąc tracić czasu, decydujemy się na zejście około 70-100m. niżej aby dojść do wydeptanych w śniegu śladów letniego szlaku (byliśmy około 80m. od wierzchołka taternickiego). Schodzimy delikatnie żlebem po dość mokrym śniegu, który jednak jeszcze się trzymał. W połowie żlebu zastanawiamy się nad trawersowaniem. Kilkanaście metrów poniżej wypatrujemy dość wąskie gardło, które wydaje się najbezpieczniejszym rozwiązaniem w tym momencie. Odległość od skały do skały to tylko jakieś 4 metry, także trawers idealny jak się patrzy. Schodzimy w dół. Dochodzimy do tego gardła no i zaczynamy trawers. Idę na pierwszego. Powoli kopię stopnie w śniegu, każdy z nich dokładnie sprawdzając i asekurując się czekanem. Raki trzymają nieźle. Tragedii nie ma. Skałę po drugiej stronie żlebu mam już na wyciągnięcie ręki, zostaje tylko jeszcze jeden stopień. Wykopany, ufff, sprawdzony, ufff, staję na nim i... śnieg wyjeżdża mi spod nogi, tracę równowagę, dziaba pod wpływem szarpnięcia do tyłu wyrywa się ze śniegu oraz z mojej ręki i rozpoczynam zjazd w dół. Nabieram prędkości, nie mogę złapać dziaby, nie mam czym hamować. Całe życie biegnie przed moimi oczami... Myślę tylko o tym, żeby złapać ten cholerny czekan, który skacze po śniegu jak na złość, tak, że nie jestem w stanie go utrzymać. W końcu się udaje, zaczynam hamować. Po kilku metrach hamowania zatrzymuję się. Rozglądam się co się stało. Jestem w tak wielkim szoku, że nie kontaktuję przez dłuższą chwilę. Patrzę w górę. Przejechałem dobre 30 metrów. Patrzę w dół... gdybym nie wyhamował za 20-30 metrów moja droga by się skończyła... Leżę w śniegu w nienaturalnej pozycji i patrzę na Mig, która siedzi w miejscu gdzie trawersowaliśmy żleb, w takim samym szoku jak ja. Jej wielkie przerażone oczy, dobrze oddawały to co czuliśmy w tej chwili. Ja pewnie miałem takie same. próbuję się wyprostować i stanąć na nogi. Gdy się ruszam, znowu osuwam się o jakiś metr. Śnieg w tym miejscu to totalny sorbet, który nawet ciuchów się nie chciał trzymać, a co dopiero podłoża. Po kilku minutach udaje mi się wydostać w bezpieczne miejsce. Zaczynam podchodzenie do góry, do miejsca z którego zjechałem. Zajmuje mi to kilka minut. Gdy jestem na wysokości Migotki rozmawiamy chwilę o tym co się stało i podejmujemy decyzję o wycofaniu się. Pozostaje jeszcze do przetrawersowania z powrotem ten sam żleb
Udaje się, co i tak kosztuje mnie trochę nerwów. Po drugiej stronie żlebu siadamy już na spokojnie obok siebie i zaczynamy rozmawiać o tym co się stało. Obydwoje jesteśmy w szoku, obydwoje chyba na dzień dzisiejszy mamy dosyć wrażeń i decyzja o odwrocie zapada na 100%. Siedzimy w tym miejscu jeszcze kilkadziesiąt ładnych minut aby ochłonąć. Dochodzą do nas trzy osoby, dwóch młodych chłopaków (bez żadnego sprzętu, którzy po rozmowie z nami decydują się także zawrócić) i jeden starszy pan, który wchodzi później na taternicki wierzchołek. Zejście to już brodzenie w mokrym i niezwiązanym śniegu, także kosztuje nas trochę nerwów i energii. Jednak już bez większych przeszkód docieramy do Przełęczy Liliowe, skąd idziemy do Murowańca. Tam już na luzie siedzimy na ławeczkach i obgadujemy cały dzisiejszy dzień, skąd schodzimy do Zakopca.Napisałem tę relację nie po to aby komuś zaimponować, że przeżyłem coś takiego ale po to aby uświadomić tym, którzy nie zdają sobie z tego sprawy, że w górach niekoniecznie trzeba popełnić błąd aby coś się stało. Tak samo jak nie zawsze partner, do którego ma się zaufanie może pomóc, jak to było w naszym przypadku. Także miejcie respekt do gór, nawet tych najmniejszych!
P.S. Skończyło się tylko na podartej rękawiczce
Link do fotek:
https://picasaweb.google.com/tomasz.pie ... e11052011# moje
https://picasaweb.google.com/82niteczka ... a11052011# Migotki
) na rękach.
