Dzień 6 marca godz.12 –ta wyruszamy na czerwony szlak
z Krościenka na Prehybę z godzinnym opóźnieniem . Nie mogłyśmy się oprzec kawie i ciasteczkom ( jedna koleżanka nawet wpałaszowała wielki talerz kwaśnicy z ziemniakami i wędzonym żeberkiem)w przyjemnej restauracji w budynku szkolnym
.Pogoda nie jest rewelacyjna , ale od czasu do czasu słonko z pewną dozą nieśmiałości wygląda zza chmurek .
Początkowo szlak prowadzi między zabudowaniami przysiółków Krościenka , aby po pewnym czasie wyprowadzic nas na zasypane śniegiem dróżki leśne.
Pełni werwy , roześmiani posuwamy się do przodu
. Oczywiście cały czas błyskają flesze .Na szlaku , zwłaszcza w lesie bardzo ślisko . Lód miejscami okrutny:)
Wszyscy z wyjątkiem Mirki zaliczamy glebę nawet kilkakrotnie . Śmiechem kamuflujemy pobolewania ciała i dalej brniemy przez śniegi .
Spotykamy turystę podążającego w przeciwną stronę na Prehybę !!!
Po uświadomieniu przez Jolę i Piotra , zostaje „nawrócony”i przeciera nam szlak
.Po około 2,5 godziny dochodzimy do przysiółku Przysłop , gdzie bardzo miła starsza kobieta zaprasza naszą grupę do domu, abyśmy się zagrzali i posilili . Po wymienieniu grzeczności ruszamy w dalszą drogę .
Dalej szlak biegnie pod górkę , im wyżej tym więcej zapadamy się
w śniegu. Idzie się ciężko, ale odwrotu nie ma.
W schronie spotkanie z pozostałą grupą , czekają ciepłe wyrka,
no i kotlety schabowe !!!!
Nie narzekamy , idziemy dalej , już ciemna noc dookoła . Uff , strasznie daleko . Zaczynamy się denerwowac , a tu pojawia się światełko nadziei, a właściwie łuna od świateł z przekaźnika koło schroniska.
Wszystkim przybywa nagle sił , no i pojawiają się uśmiechy – daliśmy radę !!!!! Jesteśmy wielcy!!!!
O godz. 18.45 następuje uroczyste wkroczenie do schronu , gdzie zostajemy serdecznie przywitani przez Małgosię, Zbyszka i Al3ksandra .
Oczywiście pogaduszkom przy złotym płynie ( z wyjątkiem Aleksandra:) ) nie ma końca.
Nasi Panowie obsypują kobietki
słodyczami , Halinka obdarowuje płec piękną kremami , na spękane mrozem i wiatrem twarze
Atmosfera – cud, miód, orzeszki!!!.
Wreszcie dopada wszystkich zmęczenie – idziemy spac.
Dzień 7 marca godz. 10.30 wyruszamy w powrotną drogę . Po naradzie decydujemy się podzielic na dwie grupy.
Małgosia, Mirka, HalinkaŚ pod opieką Piotra wyruszają niebieskim szlakiem do Szczawnicy.
JolaR, Zbyszek, Al3ksand3r , i ja chcemy zaliczyc Radziejową schodząc do Białej Wody.
Szlak do Radziejowej nieprzetarty , brniemy po kolana , ale za to od czasu do czasu świeci słonko. Szczytowanie na Radziejowej , niestety przy zachmurzeniu . Widoków brak
Wreszcie dochodząc do Wielkiego Rogacza dostajemy bonus od przyrody – świeciiiiiiii!!!!!
Sesja zdjęciowa trwa już do końca .
Czas przejścia naszej grupy 6 godzin z foceniem:).
Chciałam Wszystkim uczestnikom jeszcze raz podziękowac za wytrwałośc i hart ducha .
No i za to , że mnie nie pobili
Ps. Piotr mam nadzieję , że wybierzesz się z nami jeszcze na wycieczkę:)
Halinka upiecze specjalnie dla Ciebie pyszną karpatkę
http://picasaweb.google.pl/mateczka87/6 ... directlink
)
, że jeszcze jesteście chętni 
tym bardziej, że wcześniej wymęczył mnie stres z powodu zgubienia szlaku. Dotarliśmy do schroniska na Przehybie pół godziny przed grupą Iwonki, styrani ale szczęśliwi 
. Reszta w relacji Iwonki...
A tak serio to całe szczęście bo ile może się jedna osoba przewracać, teraz kolej na kogoś innego