Wybór padł na Lubomir: blisko, łatwo i przyjemnie, tym bardziej, że szlak jakieś 2 m-ce temu przetarł Brat, więc dał mi mapę i powiedział mniej więcej jak wszystko wygląda.
Zaczynam więc:
Pobudka 6:00 i rozgrzewka: sprint na tramwaj, potem już spacerkiem na dworzec ;-) O 8:30 jestem w Pcimiu i szukam gdzie zaczyna się czarny szlak. Nawet szybko mi poszło, grunt to dobra mapa.
Z początku lekko podłamana pogodą (potężna mżawka prosto w twarz ;-)) i błotem na szlaku brnę dalej bokiem ścieżki, szukam miejsca najmniej zabłoconego, a takich jest niewiele.
Udaje mi się dojść na polanę, gdzie jest zdecydowanie lepiej a do tego jeszcze spotykam sarenkę. Niestety nie udało mi się zrobić jej zdjęcia
Wraca mi optymizm i cisnę dalej
Cały czas towarzyszy mi klimatyczna mgiełka w lesie i jest to jedyne co widzę, bo widoki są zatopione w mleku ;-) 
Na odcinku, gdzie muszę iść asfaltem próbuje nadrobić czas stracony na szukanie "niebłotnej" ścieżki i przedzieraniu się przez zarośla. Dochodzę do wsi Dupaki i obowiązkowo robię fotkę ;-) Ciekawe skąd ta nazwa, czyżby to tu wymyślono dupaki? ;-)
Następnie wkraczam w mrok ;-) Krople deszczu ściekają mi z grzywki, przebijam się przez śnieg i ledwie trafiam do schroniska Kudłacze. Tam zakładam stuptuty, jem zupkę w towarzystwie gospodarza, lukam na mapę i idę dalej czerwonym szlakiem
Ku mojemu zdziwieniu, po wyjściu ze schroniska pogoda całkowicie się zmienia i wkraczam w zimową strefę :-) Bardzo mnie to cieszy, również dlatego, że zamiast deszczu pada śnieg. Jest to o wiele przyjemniejsze, a i krajobraz jest przepiękny
Zaliczam pierwszy szczyt
Drugi
I dochodzę do Lubomira około 12:30. Dzwonię do Obserwatorium Astronomicznego, ponieważ wisi kartka, że w weekendy jest czynne i zasięgam informacji o możliwości zwiedzania obiektu. Otóż Pan mówi, że jeśli jest ładna pogoda, można obserwować słońce dwoma znajdującymi się tam teleskopami, a za 2 tygodnie będzie tam teleskop, z którego widać będzie wybuchy i pióropusze na Słońcu. Jestem tym zachwycona i postanawiam tam wrócić przy ładnej pogodzie. Muszę również dodać, że wstęp i obserwacje są za darmo
Z Lubomira wracam do Kudłaczy, wstępuję, melduję się i ruszam w drogę powrotną do Myślenic.
Słońce nieśmiało wychodzi zza chmur i pojawiają się nawet widoki:
Pogoda robi się iście wiosenna, dużo zieleni ale też niestety błota.
Momentami jest jeszcze jednak dużo starego śniegu, w który się zapadam czasem ponad kolana i czuję się lekko tym zmęczona. Za mną widzę Łysinę, za nią podobno znajduje się Lubomir.
Jest odcinek, gdzie z pół kilometra idę potokiem i ciągle zapadam się w wodę po kostki, o dziwo moje buty całkiem nieźle to znoszą ;-)
W pewnym momencie dochodzę do dziwnej tablicy:
Mam zawrócić czy co? Zastanawiam się nad sensem tej tabliczki. Oczywiście idę dalej, przedzieram się przez błotnistą ścieżkę i ścięte gałęzie leżące na ziemi.
Wreszcie docieram do Myślenic na dworzec i wracam do Krakowa
W domu melduję się o 17:30 
Podsumowując, cieszę się, że mimo złej pogody wyruszyłam z domu, szkoda, że nie było nikogo na szlaku, ale ta pustka też miała swój urok. Muszę stwierdzić, zże samotne wyprawy są świetne, ale tylko od czasu do czasu
Więcej fotek na: http://picasaweb.google.com/zagatka.stw ... r27022010r#
