)Mieliśmy 5 pełnych dni. Jak to w życiu bywa, ładna pogoda była dnia ostatniego. Przyjechało nas pięcioro, ale tylko dwoje miało ambicje nieco większe, niż zjeżdżanie na jabłuszku z Gubałówki, granie w Monopol i picie piwa xD. Pierwszego dnia były tylko chmury. Postanowiliśmy więc dla rozgrzewki, rekreacyjnie zrobić sobie spacerek do Moka i zakosztować Szarlotki (No a jakże by nie). Większość mijanych turystów, na „cześć” ewentualnie „dzień dobry” patrzyło się na mnie dziwnie, jakby się zastanawiali skąd się znamy. (Ogólnie ludzi było niewielu, także szło się w raczej kameralnej atmosferze- jak na ten szlak) Dla rozrywki zebrałam po drodze woreczek śmieci (ja zbierałam, kolega Darek niósł w plecaczku
) Pierwszy raz środkiem zimy wybrałam się w Tatry, więc przyznaję, że gorąca herbatka na zamarzniętym Oczku była dla mnie miłym doznaniem. Kolejne dwa dni nie przyniosły znaczącej zmiany pogody, więc porobiliśmy różne mniej istotne rzeczy, jak chlapcianie się w basenach termalnych, karkołomne zjazdy na dupolotach z Gubałówki, spanie do południa i rozmowy o życiu i śmierci. W poniedziałek zaczęliśmy tango. Nie przewidzieliśmy jednak, że wypożyczalnia z raczkami otwarta jest od 10:00, także w Kuźnicach wylądowaliśmy ze sporym opóźnieniem. Synoptycy przewidywali zachmurzenie zmienne z przejaśnieniami i przelotnymi opadami śniegu. Niestety byli w błędzie. Opad był, ale z całą pewnością nie nazwałabym go przelotnym. Zachmurzenie zmienne- w zasadzie też… z całkowitego w bardziej całkowite xD Jak dla nas- normalka, ostatnim razem było niemal identycznie, z tym że zamiast śniegu, padał deszcz. Ostatnim razem również z chmur pokazał nam się dumnie Kościelec, tak też było i teraz. Zaprasza nas spryciarz Szło się bardzo przyjemnie, gdyby nie moja kiepskawa kondycja szło by się jeszcze lepiej. Czarny Staw wyglądał nieziemsko. Tak tajemniczo i mrocznie, spowity mgłą, cichy. Lubię taką ciszę. Marzył mi się Zmarzły (mój ulubiony), ale mieliśmy spore opóźnienie, więc tu zakończyliśmy wyprawę. Wracaliśmy żółtym przez dolinę Jaworzynki. W zasadzie raki nie były konieczne, ale akurat tam przy zejściu bardzo pomocne, było nieco ślisko i sporo nieubitego śniegu. Następnego dnia wstaliśmy wcześniej i od rana dziwny pech nas spotykał. W zasadzie to od wczoraj się zaczęło- najpierw kolega Rafał zostawił w busie rękawiczki i szalik, potem ja posiałam gdzieś czekan (uratowała go Pani sprzedająca oscypki ). Busik poranny nam nie przyjechał, chmur miało nie być- a znów były… I parę innych jeszcze drobiazgów. Myślę… zły omen? Może nie powinniśmy dziś wychodzić w góry? Jednak szczęście się do nas potem zaczęło uśmiechać, chmurki znikały, wszystko poukładało się w końcu tak, że do Chochołowskiej dotarliśmy na godzinę, jaką planowaliśmy. Ruszyliśmy więc w stronę Wołowca. Chochołowska bez większych niespodzianek, słonecznie, uroczo i co najważniejsze- puściutko. Zamierzaliśmy iść żółtym przez Grzesia, ale jakoś tak wyszło, że jednak wybraliśmy zielony. Kawałek przed nami szła czteroosobowa zagraniczna grupka na nartach, więc czuliśmy się nieco raźniej. Laskiem szło się dosyć monotonnie i często musiałam sobie robić drobne przerwy (muszę coś zrobić z tą kondycją no). Gdy zaczęło się robić stromo, założyliśmy raczki. Pogoda była śliczna, pstrykałam co chwile zdjęcia. Wyszliśmy już kawałek poza las, i podążaliśmy śladami tej grupki przed nami aż w pewnym momencie wpakowaliśmy się na przykryty grubym śniegiem potoczek. Zapadaliśmy się strasznie i udało nam się zawrócić czołgając się na kolanach. Ufff… Doszliśmy całkiem wysoko, przed nami było już ostatnie podejście na przełęcz między Wołowcem a Rakoniem. Strasznie wiało, nasze ślady były niemal momentalnie zasypywane śniegiem. Byliśmy tu po raz pierwszy i zaczęliśmy się obawiać, czy odnajdziemy się wracając. Zaczęliśmy się zapadać w nawiany śnieg po pas (Zwłaszcza kolega Rafał) co nas skutecznie spowalniało a czas biegł nieubłagalnie do przodu. Szczyt Wołowca od dłuższego czasu siedział w chmurze, więc pewnie zbyt wiele byśmy stamtąd nie zobaczyli. Ogólnie nie wyglądało to zbyt dobrze, postanowiliśmy więc nie kusić losu i zaczęliśmy powolutku zawracać. Tamta grupka na nartach w między czasie była już sporo przed nami. Takie małe czarne punkciki J. Śmialiśmy się, że jesteśmy takimi „prawie góro łazikami”, bo już po raz kolejny „prawie” weszliśmy na szczyt. Ale tak sobie myślę… lepiej czasem spasować niż pchać się gdzieś na siłę. Kto wie co mogło by się przydarzyć? Wołowiec poczeka, to nie wyścigi. Chochołowska ciągnęła się niemiłosiernie, mimo że mieliśmy niezłe tempo. Przed zachodem zdążyliśmy wrócić do Zakopca. Grzane piwko, w autokar i do domku. Stopy bola mnie do teraz A tu parę zdjęć
http://picasaweb.google.com/AgaKMF/TatryLuty2010#
.
Gratulacje za pierwszą wyprawę w Tatry zimą. Moja pierwsza za tydzień 
Co by tylko pogoda nam wypaliła bo chłopakom będę dłużny po piwku 
a jak Morskie Oko pokonywałam, cały czas po płaskim i pod wiatr, to czułam się jak Kamiński w drodze na biegun ;P