jck: ... a w ten weekend co robicie? Bo warunki chyba niebardzo...
ja: No właśnie. Ale myślimy o jakimś lekkim trekku, total lajt.
jck: To może Rysy-Wysoka od SK?
ja: Brzmi sensownie. - myślę sobie, to 0+, szybka trasa, luz.
A w efekcie było tak:
16 godzin pełnej akcji górskiej bez przerwy, bez żarcia, bez picia, ze zlizywaniem topiącego się śniegu z porostów, piciem z potoku, pływaniem w rzece i zgubieniem się w dolinie.
Piątek, 17.00, Katowice. Spotkanie miłośników górskich wycieczek i jeszcze bardziej górskich napojów w "Grubym Benku". Browar się leje, laski piszczą i robią zdjęcia jck, bo ten wchodzi wyszpejony w szable śnieżne.
Piątek, 20.30. Wyjeżdżamy na SK, w składzie: ja, Igi i jck. Igi, jako jedyny trzeźwy, prowadzi.
Sobota, 0:30, Popradskie Pleso. O 4:30 wyruszamy w kierunku Chaty pod Rysami. Rysy na wstępie odpuszczamy, "chyba, że starczy czasu"...
Pod Wagą jesteśmy przed 8.00. Ja o dwóch batonach, nie mam ochoty na jedzenie w ogóle. Patrzymy na "górny zachód w prawo", trawersujący Ciężki Szczyt, czyli drogę przez Pazdury. Wygląda fajnie. Rozglądam się dookoła. Najwyższy szczyt polski wygląda całkiem imponująco... Z tej perspektywy wybitność normalnie 10 metrów. Dalej, na widok Galerii Gankowej uginają mi się kolana, Gerlach wkomponował się pięknie pomiędzy Ganek i Ciężki. Pogoda dopisuje, wygląda na to, że przynajmniej po tej stronie będziemy mieć beton. Czas napierać. Niektórzy się szpeją w sposób dość kuriozalny, ale co tam...
Jck prowadzi, ale jakoś średnio miał na to ochotę. Do czasu, aż wchodzimy w trawers: zaiste, beton, 45 stopni, momenty na przednie zęby raków, cudo. Micha mu się cieszy, mnie też, Igi na początku z pewną taką nieśmiałością podchodzi do jednego miejsca, ale dzielnie wychodzi z opresji. Wreszcie dochodzimy do kominka pod Przełęczą pod Kogutkiem. Wiążemy się, 2x 30 metrów, ja w środku. Słyszę od Jacy: "Nnnno, to lubię!" I napiera. Trzymam go na sztywno, w końcu słyszę sygnał, że ok, więc ruszam za nim. Jest fantastycznie. W kominku kilka czujnych momentów, sypko, ale dajemy radę. Wreszcie docieramy na Przełęcz.
Po drugiej stronie - lampa. Zaczynamy długi trawers w kierunku Ławicy. Tym razem na lotnej, od wysepki skalnej do wysepki, zaczyna być grząsko. I tak cholernie gorąco... Grzebiemy się, idzie wolno, ale cały czas do przodu.
Mijamy Ławicę, dochodzimy do czujnego miejsca tuż przy żlebie opadającym z przełęczy pomiędzy wierzchołkami Wysokiej wprost do Doliny Złomisk. Zakładamy poręcz z jednej liny, bo miejsce wygląda na średnio przyjazne: przysypane płyty, a wszystko się już sypie, a mieliśmy zamiar wracać tą samą drogą.
W ogóle, fajnych zamiarów wtedy było kilka. Zostawić plecaki na przełęczy i wejść na oba wierzchołki. Przed wejściem może się rozebrać ciut, bo kurde ileż można w takim upale z tyloma warstwami na sobie?? Może zjeść coś na szczycie, bo już popołudnie i żołądki mamy wielkości piłki do tenisa, przyrośnięte do kręgosłupa...
No ale, jak się zamierzyli, tak nie zrobili.
Z plecakami, opatuleni po zęby, napieramy żlebem, wykorzystując na przeloty jakąś starą pętlę, odkopaną klamrę i podszczytowy hak. Wreszcie włazimy na wierzchołek północno-zachodni.
Po ponad 9 godzinach od wyjścia z samochodu.... taki lekki trek...
Widoki piękne.
Kilka zdjęć, kilka łyków resztek wody, nadal zero żarcia, czasu nie ma, spadamy.
Już wiemy, że powrót przez Wagę trwałby chyba do następnego dnia. Decydujemy się zatem schodzić żlebem, bezpośrednio do Złomisk. Fatal error...
Wracamy jeszcze po poręcz. Zostało tam parę fajnych friendów, które dopiero co dostałam na urodziny, toteż wywierałam mocną presję, żeby po nie wrócić
Odwiązuję Igora, bo fuczy na mnie, że napieram na mocno w dół. Ruszamy w kierunku poręczy, chwytam Jacka na sztywno, Ten podejmuje wyzwanie i ryzyko - co tu dużo mówić - i idzie demontować to skomplikowane coś, co założył wcześniej. Słońce chyli się już ku zachodowi, zaczynamy epopeję zejścia bezpośrednio nad Popradskie Pleso.
To była jakaś masakra. Złomy na wpół zasypane śniegiem, gdzie wpadanie co chwila, to jedną, to drugą nogą po samą pachwinę do dziury to standard. W sumie zaskakujące, że mamy całe nogi jeszcze, przy moim pechu...
Jacek mocno nas wyprzedził, ot, dobrze się czuje na zejściach. Ja nigdy. Wraz z igim, jak dwóch paralityków, zaczynamy kuśtykać. Zapada zmrok, gubimy ścieżkę, gubimy Jacę, w ogóle jest fajnie. Igi zaczyna już szukać miejsca na spanie. Dzwonię do Rafa (dzięki Raf!), mówię mu, gdzie jestem i pytam, gdzie iśc, bo nie chcemy wylądować nad wodospadem, a tej doliny nie znam dobrze. W końcu odnajdujemy ścieżkę...
Głodni i wypompowani, meldujemy się ok 19:00 pod schroniskiem. Tam się dowiadujemy, że Jck uczestniczył jeszcze w akcji ratunkowej, sam przy okazji się gubiąc i wpadając do rzeczki, opodal krzaczka.
Nasz lekki, wysokogórski trekking kończy się o 20.00, gdzie zalegamy w aucie, w najcudowniejszym smrodku z możliwych...
Więcej zdjęć standardowo, tutaj: http://summiter.pl/?p=2226
A wyprawa to normalnie jak z innego świata 
