Maszerujemy za znakami na najwyższy szczyt Grzbietu Północnego Gór Kaczawskich – Okole (717m).
Niegdyś na szczycie stała drewniana wieża widokowa, obecnie na jednej ze skał zbudowano platformę widokową.
Panorama z niej otwiera się na grzbiet Łysej Góry dalej Rudawy Janowickie i w dalszej perspektywie Karkonosze, ze Śnieżką.
I tak jak widać na zdjęciach, chociaż nie mieliśmy najlepszej przejrzystości całe pasmo Gór Olbrzymich w maju pokryte jest śniegiem.
Piękny widok. Sąsiednie skałki zw. Orle również są doskonałym punktem widokowym. Poniżej skał znajduje się zadaszone miejsce do odpoczynku.
Chwilę odpoczywamy i podążamy dalej. Okrążamy Okole i tą samą drogą wracamy do wsi. Przechodzimy na drugą stronę ulicy i przez Widok idziemy w stronę Folwarcznej.
Poza znakami zdobywamy skały na Górze Okopowej.
Duktem leśnym dochodzimy do wspomnianej Folwarcznej, która liczy sobie 722 m. wysokości i nie jest szczytem widokowym.
Pstrykamy fotki i schodzimy na rozległe siodło, Przełęcz Komarnicką. W otoczeniu przełęczy znajdują się łąki górskie i pola uprawne „zdobi” ją też ciekawa instalacja, konar drzewa na, którym wiszą buty pozostawiane przez wędrowców. Z perspektywy lat widzimy, że wciąż ich przybywa.
W planach naszej wycieczki mieliśmy ognisko i właśnie nadszedł na nie czas. Pod Barańcem na małej polance stoi drewniany szałas koła łowieckiego. I to tu organizujemy godzinne biesiadowanie.
Pałaszujemy kiełbaski i z pełnymi brzuchami rozpoczynamy ostatni etap naszej wyprawy. Po kilkunastu minutach osiągamy szczyt Skopca (724 m). Kulminacja leży kilka metrów od ścieżki. Małe rumowisko otoczone lasem, żółta tabliczka informująca, gdzie jesteśmy i na jakiej wysokości, oraz skrzynka z pieczątką to jest szczyt Skopca.
Nieopodal znajduje się punkt widokowy. My wracamy na szlak i kierujemy się do Radomierza.
Zaznaczę tylko, że szlak został zmieniony, kiedyś prowadził przez Leszczyniec, Straconkę i Dudziarza i komu to przeszkadzało, że wiódł lasem. Teraz większość drogi wiedzie asfaltem. Dziękujemy za miłe spotkanie Robertowi, Monice, Wojtkowi i Arturowi. I do następnego razu.
.
lecz już niedługo ruszam z synami w góry 
) już chyba trochę przesadziła. Wersja pierwotna miała swój specyficzny urok i swego czasu i mnie zaintrygowała, jednak to co teraz widzę to zaczyna przypominać wysypisko zużytego obuwia 
, a chyba nie oto chodziło autorowi ?!
.
.
