Od dawna marzyłam, żeby przejść przez formacje skalne: Pielgrzymy i Słoneczniki. Dawno tu nie byłam. Pogoda robi się coraz lepsza, wysyłam fotki do Kovika, który nie może uwierzyć, że trafiłam lepiej niż on w Tatrach. No cóż… wiadomo. Za Słonecznikiem skręcam na czerwony Główny Szlak Sudecki i obiecuję sobie, że zrobię go kiedyś w dłuższej wersji.
Wiatr duje, ale nie przeszkadza mi to cieszyć się widokami, mam też dużo czasu na robienie zdjęć. Przybywa ludzi, ale to tylko oznaka, że zbliżam się do Przełęczy pod Śnieżką i Śląskiego Domu. Postanawiam zrobić sobie odpoczynek w Śląskim Domu. Tłumy i jeszcze raz tłumy, ale udaje mi się szybko dostać wrzątek i znaleźć miejsce do siedzenia. Cieszę się, że jestem samowystarczalna i nie muszę czekać na zamówienie. Kolejka jest pod same drzwi! Chwilkę rozmawiam z grupką osób siedzących obok mnie, właśnie wróciły ze szczytu, ostrzegają, że nieźle tam wieje. No wiadomo, na Śnieżce byłam już wiele razy i nie pamiętam, żeby nie wiało. No zobaczymy, jak będzie tym razem.
Ruszam w kierunku szczytu, na którym melduje się o 13.30. Trafiam idealnie w okno pogodowe, słońce i nie wieje. Jestem w totalnym w szoku, o czym koniecznie informuję Kovika. Kręcę się na szczycie z dobre pół godziny. Chowam się za obserwatorium i siedzę na trawce z dobre 15 minut ciesząc się chwilą. Ładuję akumulatory. Zbieram się jednak, bo wiatr znowu się zrywa.
Na powrót wybieram wariant niebieski do schroniska Strzecha Akademicka, a potem żółtym do Karpacza – Biały Jar, gdzie czekam na autokar do Jeleniej Góry. Jestem zadowolona, ale też zmęczona. Czuję, że prześpię drogę powrotną. Pociąg odjeżdża kilka minut po 20. Do Warszawy docieram o 5 rano, a już o 6 odpływam w swoim łóżku. Nie robię nigdy żadnych list do zaliczenia, ale spontaniczny wyjazd na jeden dzień mogę uznać za odhaczony.
do dzisiaj sobie tego nie wyjaśniliście w domu i przekomarzacie się na forum 
. Ja tam potrzebowałem na całość 19 dni, ale było warto. Może teraz zrobię w drugą stronę ???
" Pierwsze razy " są zawsze najtrudniejsze 