Wycena: VI-
https://www.youtube.com/watch?v=zt51rITH3EA
Czy ktoś jeszcze pamięta Cream? Utwór tego szacownego zespołu towarzyszył mi przez cały czas trwania sobotniej wycieczki. Fanom rocka polecam (choć czy w ogóle powinienem polecać, wszak pewnie znają…), inni czytający mam nadzieję, że nie zejdą na zawał serca, wszak rock to ‘szarpidruty’...
I’ve been waiting so long…
Do drogi Byczkowskiego przymierzaliśmy się z Radkiem od początku sezonu. Podczas pierwszej wizyty na Hali Gąsienicowej Kościelec ociekał wodą, my uciekliśmy na Granaty. Tydzień temu niepewna pogoda i krótki czas do prognozowanego deszczu sprawił, że wybraliśmy sąsiednią drogę Stanisławskiego.
Może zatem do trzech razy sztuka?
(źródło: R. Kardaś, W. Święcicki: Materiały Szkoleniowe PZA, 1998)
Z takim postanowieniem powtarzamy czynności sprzed tygodnia. Spotkanie na dworcu w Katowicach, szybki przejazd przez Wadowice do Brzezin, czteropak piwa, parę godzin snu i z chirurgiczną niemal dokładnością, parę minut przed siódmą, siadamy na ławkach przed Murowańcem.
Podejście pod drogę Byczkowskiego jest rewelacyjne. Szlakiem na Karb, kilka minut ścieżką i już.
To be where I’m going…
Zerkamy niepewnie w górę. Stromo, ciemno, mrocznie. Rozpoczyna Radek, ostrożnie, powoli, z szacunkiem.
Mija pół godziny, słyszę głos, mogę iść. Początkowo moje ruchy są niepewne, jest zimno, plecak waży swoje. Z każdym metrem jednakże zaczynam łapać nieco obycia. Inklinacja rośnie, chwyty i stopnie maleją. Jest pięknie!
Zmiana na prowadzeniu, wywijam za narożnik, dochodzę do pierwszej załupy. Wciskam się pod przewieszkę, wychodzę pod następną. Stop. Koniec wyciągu. Ściągam Radka, plecak utrudnia mu przejście pod przewiechą, jednakże wszystko idzie sprawnie.
Trzeci wyciąg, Radek znika mi z pola widzenia po kilku metrach, prowadzi wspaniałe czwórkowe miejsca. Jest pionowo, krawądki, sporo rys na asekurację.
Czwarty wyciąg to jedno ciekawe miejsce, komino-zacięcie wycenione na IV+. Teren przewiesza się na starcie, następnie rozpieram się na obu ścianach i staję na wygodnej półce. Dociągam partnera do stanowiska, teraz jego kolej. A kolejny wyciąg to piątkowa załupa, zakończona spiętrzeniem wycenianym na VI-. Crux.
In the sunshine of your love…
- Ile szóstek poprowadziłeś w Tatrach?
- Tyle co Ty.
Radek jest zdenerwowany, ale raźno atakuje załupę. Chwyty dobre, stopni brak, asekuracja pewna. W najtrudniejszym fragmencie wykonuje dość ekwilibrystyczną pozę, parę szybkich ruchów – udało się!
- Z plecakiem będziesz miał ciężko – krzyczy mi na pocieszenie.
Trudno. I dobrze! O dziwo nie jest ciężko, jest po prostu fantastycznie. Plecak wymusza inne ustawienie się do kluczowego fragmentu i to jest strzał w dziesiątkę. Odciąg pracuje doskonale, buty trzymają na gładkiej skale.
- Nie tylko my się stresowaliśmy – Radek, uśmiechnięty od ucha do ucha, pokazuje dwa wypalone papierosy, które ktoś pozostawił na stanowisku.
Ostatni wyciąg to formalność, przechodzę ładną płytę, ściągam Radka. I tyle… Ściskamy sobie dłonie, nie ma euforii radości, a jedynie satysfakcja z dobrze wykonanego zadania.
Docieramy do szlaku, schodzimy na Karb i dalej, dla odmiany, przez zachodnią część Doliny Gąsienicowej. Próbujemy odtworzyć przebieg drogi, mam nadzieję, że robię to wiernie.
Przez Murowaniec i Psią Trawkę wędrujemy do samochodu.
Rozmowa dotyczy tylko jednego tematu.
Co dalej?
...To be where I’m going…
okazało się, że ledwo dzień wcześniej został już napisany kolejny rozdział 
