Wycena: III.
Niemalże rok temu, rozpoczynając niezwykle widokową wycieczkę żebrem Tępej radośnie zwanym 'Bananem' oglądaliśmy zespół Słowaków walczących na Filarze Galfy'ego. Z dziecięcym 'ja też chcę' na ustach musieliśmy poczekać do następnej zimy, by udało się tą zachciankę zaspokoić.
Widoczność dobra, pod ścianę prowadzi sznureczek śladów, Radek goni pod początek drogi:
Później Jego zapał nieco stygnie, zatem pierwsze skalne wyciągi przypadają mi. Pionowe prożki, wypychający zachód, przewieszony kominek i tarciową płytę dzielę na dwa pięćdziesięciometrowe wyciągi i wychodzimy na słoneczne pastwisko.
W Słońcu Radek się ożywia, zabiera mi zabawki i wyrywa do góry. Trafia na bardziej zalodzony teren, ale nie przedstawia on większych problemów.
Pocąc się jak myszy docieramy pod kolejne spiętrzenie, w środkowej części filara.
Radek prowadzi w mikście, zakłada stanowisko, lustruje dalszy teren, fotografuje, a ja potulnie lezę za Nim.
Rozochocony pakuje się w trójkowy kominek, jest sucho, chwyty dobre, czysta przyjemność.
Wchodzimy w łatwiejszą, górną część drogi...
... która na koniec nieco stromieje, jednakże nie sprawia niemiłych niespodzianek.
Drogę finiszujemy na grani szczytowej, po 3 godzinach i 15 minutach od wejścia w pierwszy wyciąg.
Niżne Tatry zniknęły w chmurach...
... człapiemy więc smętnie w kierunku Przełęczy pod Osterwą, by niedługo potem zjawić się na tarasie schroniska nad Popradzkim Stawem.
Czy w przyszłym roku w lutym znów zawitamy na Tępą? Ciężko stwierdzić, choć wracamy znów z nastawieniem 'ja też chcę' w odniesieniu do kolejnej drogi na jej północno-zachodniej ścianie...
Pamięci tych, których w sobotę stracili życie w Tatrach. RIP.
