O tym jak bardzo ważnym topograficznie miejscem jest okolica szczytu nie będę się rozpisywał. Zaznaczyć jednak trzeba, że po drodze mijać będziemy aż sześć hal ale nie wszystkie będziemy mieli zaszczyt odwiedzić. Ogólnie tego dnia byliśmy bardzo zdyscyplinowaną, wesołą grupą biegającą po halach… wróć, małe sprostowanie biegałem tylko ja i to nie tylko po halach. W każdym bądź razie byłem ogniwem mącącym, nakłaniaczem do odejścia od rutyny, podążania do celu w sposób ogólnie nie przyjęty. Dlatego wystarczyło tylko powiedzieć, że zobaczymy coś czego później już nie będzie widać i dzięki temu zrobiliśmy jako zdyscyplinowana grupa nawet kilka kroków w kierunku przeciwnym. Wiem że pewien członek tej grupy chciał dotrzeć na szczyt jako ten który kiedyś postawił swoje stopy na księżycu ale ja byłem tym który nie koniecznie chciał mu to ułatwić. Wszystko to działo się w iście słonecznej scenerii zmąconej błotkiem próbującym się zemścić na proszku do prania.
Moje namowy o leżeniu odłogiem na halach nie znalazły entuzjastów bo wszystka trawa była mokra, a jagody podobno obsikane przez lisy i nie tylko, do tego jeszcze grasująca bestia nie pozwalała się skupić na wypoczynku dlatego też za wszelką cenę próbując uratować nasze kanapki zjedliśmy wcześniej ukryci w lesie, a ja to nawet jadłem na stojąco aby zachować szybkość reagowania na zagrożenie. Nikogo nie interesowało że dalej są ładne ławeczki. Tak zagrożenie było ogromne. Skonstruowana została na szlaku specjalna kapsuła pozwalająca uwolnić się spod jarzma bestii. Obsługa dość skomplikowana ale pomocna. Pomimo tych okrutnych zdarzeń dzień piękniał z każdą chwilą i wędrówka stawała się coraz przyjemniejsza.
Tak dotarliśmy do cywilizacji zwanej obiektem na hali Miziowej.
Scenariuszy wejścia było wiele ale każdy zakładał... kto da radę jak nie my! Pierwszy odpalił ninik by później z matematyczną precyzją dopiąć swego, następnie odpaliła AgaDG i tyle ją widzieliśmy, potem odpaliłem ja i matematyczne szanse wzrosły dwukrotnie. Na końcu odpaliła Agzi udając, że coś tam jeszcze robi aby po chwili nie sprawdzić się matematyczne i tyle ją widzieliśmy.
Warunki szczytowe rewelacyjne, zobaczyliśmy to co mieliśmy zobaczyć, teraz można na spokojnie ustalić jak nazywa się szczyt z masztem widziany z Pilska. Po zdjęciu grupowym na którego podstawie mieli nas rozpoznać, usilnie nakłaniałem grupę aby spontanicznie zejść ze szlaku do skałek ale nikt nie chciał podjąć ryzyka i tym samym zeszliśmy szlakiem żółtym gdzie w jego okolicy zginął kpr. Basik będąc na rozpoznaniu, o tym jak zginął zależy od opowiadającego.
My też mogliśmy polec bo ścieżka wymuszała na nas akrobatyczne pozy z włączeniem elementów tanecznych. Dotarliśmy na Miziową ponownie... ech szkoda było mi opuszczać tak urokliwy teren, tak wystarczy sobie tylko wyobrazić że nie ma tu żadnego wyciągu, stoi drewniana chata i cóż więcej chcieć.
