Dżola Ry pisze:buba powiedział/-a:
Sa takie wiaty i szalasy ze i ze 25 osob wejdzie.
Na ostatnim Oldskulu było 40...
Tez by sie cos znalazlo np. nadbuzanska wiata harcerska
03-11.07.2014r. - Grań Tatr Niżnych na dwa głosy z małym wołowskim dodatkiem
Moderatorzy: HalinkaŚ, Moderatorzy
Tez by sie cos znalazlo np. nadbuzanska wiata harcerska
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam tą mniej uczęszczaną, cała reszta jest wynikiem tego ,że ją wybrałam..."
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
Nawet ostatnio ją "zwiedzałam"! Coś jednak wyglądała mi na opuszczoną, jakby harcerze już się stąd wynieśli?buba pisze:Dżola Ry pisze:buba powiedział/-a:
Sa takie wiaty i szalasy ze i ze 25 osob wejdzie.
Na ostatnim Oldskulu było 40...
Tez by sie cos znalazlo np. nadbuzanska wiata harcerska
"Navigare necesse est, vivere non est necesse"
www.kuzniapodrozy.pl
www.kuzniapodrozy.pl
Głos pierwszy, dzień drugi
W nocy wyjątkowo dobrze nam się śpi mimo chrapania współspacza Joli na dolnej kondygnacji naszego "hotelu". Pogodny ranek witamy orzeźwiającą kąpielą w strumyczku. Czy ktoś ma jeszcze wątpliwości, że Jola świetnie się bawi?
Potem już tak zabawnie nie jest. Z przełęczy musimy się wspiąć na grzbiet z całym bagażem na plecach, a to ponad 500 metrów przewyższenia. I jakoś to idzie, krok za krokiem, najpierw przez las, potem już odkrytym terenem zdobywamy tę parszywą Prasivę, a nagrodą za trud, obawy i bolące plecy są widoki i, oczywiście, kawa! No bo szybko odkrywamy z Jolą, że lubimy celebrować posiłki na grani – a to kawkę wypić uwarzoną na własnym Primusie, a to zjeść jakąś przekąskę czy słodkiego pocieszacza. Zupełnie inaczej wszystko wtedy smakuje i nawet zwykły pasztet nabiera smaku foie gras!
Oczywiście rozległe widoki odgrywają tu również niebagatelną rolę.
A przed nami oszałamiająca zieleń Wielkiej Chochuli!
Po całej wyprawie zgodnie stwierdziłyśmy, że to najpiękniejszy odcinek niżnotatrzańskiej grani. Te zielone łąki ciągnące się aż po horyzont to zdecydowanie to!
Na Chochuli czas na kolejną przerwę. Jakoś nam się w tych górach nie śpieszy w ogóle! A pogoda sprzyja takim długim posiadówkom.
W końcu czas jednak ruszać, bo długa jeszcze droga przed nami. Przez Koszarysko i Skałkę schodzimy do przełęczy pod Skałką, trawersujemy Wielką Holę i podchodzimy na Latiborską Holę.
Jest bardzo widokowo!
Latiborska Hola.
Im dalej, tym więcej skalnych szczytów zaczyna się wyłaniać na horyzoncie. To zapowiedź naszej jutrzejszej trasy przez najwyższe, skaliste wierzchołki Tatr Niżnych.
Po przejściu Zamotskiej Holi przed nami już tylko Dziurkowa. To w sedle pod nią mamy dziś nocleg.
Zresztą czas już najwyższy, by zejść do utulni pod Chabencom, bo długie cienie kładące się przed nami zapowiadają koniec dnia.
A w utulni – komplet! Jest tak dużo ludzi, że zastanawiamy się, jak wszyscy się pomieszczą, bo wszystkie miejsca noclegowe na poddaszu już dawno się skończyły. No fakt, jest piątek... Póki co zajmujemy jeden ze stolików, który szybko zamienia się w międzynarodowy – oprócz nas są jeszcze Czesi i Węgrzy, więc paplamy sobie po angielsku przy okazji próbując lokalnych przysmaków – palinki przywiezionej przez Węgrów i czeskiej śliwowicy. Siedzimy tak, dopóki chatar nie zaczyna dzielić miejsc noclegowych. Mnie przypada nocka na stole, a Jola zajmuje strategiczną miejscówkę przy drzwiach prowadzących na noclegowe pięterko.
A reszta ludzi, pokotem, pod stołami, na podłodze... I jakoś wszyscy się pomieścili!
Zdjęcia z drugiego dnia: https://picasaweb.google.com/1148021165 ... JiPtezU4wE#
W nocy wyjątkowo dobrze nam się śpi mimo chrapania współspacza Joli na dolnej kondygnacji naszego "hotelu". Pogodny ranek witamy orzeźwiającą kąpielą w strumyczku. Czy ktoś ma jeszcze wątpliwości, że Jola świetnie się bawi?
Potem już tak zabawnie nie jest. Z przełęczy musimy się wspiąć na grzbiet z całym bagażem na plecach, a to ponad 500 metrów przewyższenia. I jakoś to idzie, krok za krokiem, najpierw przez las, potem już odkrytym terenem zdobywamy tę parszywą Prasivę, a nagrodą za trud, obawy i bolące plecy są widoki i, oczywiście, kawa! No bo szybko odkrywamy z Jolą, że lubimy celebrować posiłki na grani – a to kawkę wypić uwarzoną na własnym Primusie, a to zjeść jakąś przekąskę czy słodkiego pocieszacza. Zupełnie inaczej wszystko wtedy smakuje i nawet zwykły pasztet nabiera smaku foie gras!
Oczywiście rozległe widoki odgrywają tu również niebagatelną rolę.
A przed nami oszałamiająca zieleń Wielkiej Chochuli!
Po całej wyprawie zgodnie stwierdziłyśmy, że to najpiękniejszy odcinek niżnotatrzańskiej grani. Te zielone łąki ciągnące się aż po horyzont to zdecydowanie to!
Na Chochuli czas na kolejną przerwę. Jakoś nam się w tych górach nie śpieszy w ogóle! A pogoda sprzyja takim długim posiadówkom.
W końcu czas jednak ruszać, bo długa jeszcze droga przed nami. Przez Koszarysko i Skałkę schodzimy do przełęczy pod Skałką, trawersujemy Wielką Holę i podchodzimy na Latiborską Holę.
Jest bardzo widokowo!
Latiborska Hola.
Im dalej, tym więcej skalnych szczytów zaczyna się wyłaniać na horyzoncie. To zapowiedź naszej jutrzejszej trasy przez najwyższe, skaliste wierzchołki Tatr Niżnych.
Po przejściu Zamotskiej Holi przed nami już tylko Dziurkowa. To w sedle pod nią mamy dziś nocleg.
Zresztą czas już najwyższy, by zejść do utulni pod Chabencom, bo długie cienie kładące się przed nami zapowiadają koniec dnia.
A w utulni – komplet! Jest tak dużo ludzi, że zastanawiamy się, jak wszyscy się pomieszczą, bo wszystkie miejsca noclegowe na poddaszu już dawno się skończyły. No fakt, jest piątek... Póki co zajmujemy jeden ze stolików, który szybko zamienia się w międzynarodowy – oprócz nas są jeszcze Czesi i Węgrzy, więc paplamy sobie po angielsku przy okazji próbując lokalnych przysmaków – palinki przywiezionej przez Węgrów i czeskiej śliwowicy. Siedzimy tak, dopóki chatar nie zaczyna dzielić miejsc noclegowych. Mnie przypada nocka na stole, a Jola zajmuje strategiczną miejscówkę przy drzwiach prowadzących na noclegowe pięterko.
A reszta ludzi, pokotem, pod stołami, na podłodze... I jakoś wszyscy się pomieścili!
Zdjęcia z drugiego dnia: https://picasaweb.google.com/1148021165 ... JiPtezU4wE#
"Navigare necesse est, vivere non est necesse"
www.kuzniapodrozy.pl
www.kuzniapodrozy.pl
Głos drugi:
Taki miała Wiola pomysł, który i mnie się spodobał, że każda z nas niezależnie opisze krótko każdy dzień naszej wędrówki. Ciekawe wydało nam się, jak to wyjdzie? Na co która z nas zwróci uwagę, co pominie itp. Czyli relacja na dwa głosy
Pierwszy odcinek napisałam jednak już po przeczytaniu Wioli relacji, ale to co dziś publikujemy powstało niezależnie.
Dzień drugi:
Jak pisałam, noc w wiacie minęła wspaniale, rano po śniadaniu wyruszyłyśmy więc ochoczo w dalszą drogę.
Zarzuciłam plecak i... ło matko!!! jaki on ciężki! jak mnie bolą ramiona!
Ale nic to! Zbieram się w sobie i ruszam. Po chwili ramiona się przyzwyczajają i nie jest tak źle. Za to co innego mnie wykończyło!
Wręcz umarłam po drodze! I to kilka razy!
Okazało się, że początkowa trasa tego dnia to bardzo strome podejście na szczyt Prašivá. 600 metrów przewyższenia na "dzień dobry". Masakra!
Chociaż całkiem umarta (i to kilka razy ) doszłam w końcu na szczyt. Ale od tej pory dla mnie to już nie jest Prasziwa.
To jest Parszywa!!!
Za to wszystko, co było później, było ideałem górołaza-włóczęgi!
Piękne połoniny ubrane w soczystą jeszcze na początku lipca zieleń, letnie słoneczko, miłe ciepełko, dobra widoczność, rozległe krajobrazy dokoła! No po prostu - żyć, nie umierać!!!
Przepiękny odcinek szlaku! Zobaczcie!
I to, co mi się niezwykle spodobało - obiadek w takich okolicznościach przyrody, ugotowany na własnej kuchence! Smakował rewelacyjnie, choć w domu żadne "puree z cebulką" ani "gorący kubek" nie mogłyby się znaleźć w menu!
Noc tym razem spędzamy w Utulni Durkova.
Najpierw spędzamy miły wieczór w międzynarodowym towarzystwie: pary z Czech i 4 bardzo miłych Węgrów.
Widząc napływających ciągłym strumieniem turystów, którzy już z trudem mieścili się w chacie, obawiamy się o to, czy znajdzie się tu dla nas kawałek podłogi?!
Ostatecznie Wiola ląduje na jednym ze stołów...
... a ja na podłodze, koło wejścia na pięterko, gdzie nocowali zapobiegliwi, którzy nocleg sobie wcześniej zarezerwowali.
Ze swojej miejscówki byłam bardzo zadowolona, bo w tej dusznej sali miałam cały czas dopływ świeżego powietrza, więc nawet aromaty ze stojących w pobliżu butów do mnie nie napływały, zdmuchiwane ciągiem powietrza w głąb sali
A w całej chacie na noc nie zostało skrawka wolnej przestrzeni. Na stołach, pod stołami i ławkami, nawet w przejściu - wszędzie ktoś spał!
W nocy amatorzy piwa mieli nie lada tor z przeszkodami do pokonania, chcąc pójść do wychodka! Nie dało się przejść sali nie przechodząc nad śpiącymi ludźmi!
A ja znów spałam snem sprawiedliwego, pełna wrażeń po pięknie spędzonym dniu
Zdjęcia z tego dnia: https://picasaweb.google.com/1151326283 ... 2014Dzien2
Taki miała Wiola pomysł, który i mnie się spodobał, że każda z nas niezależnie opisze krótko każdy dzień naszej wędrówki. Ciekawe wydało nam się, jak to wyjdzie? Na co która z nas zwróci uwagę, co pominie itp. Czyli relacja na dwa głosy
Pierwszy odcinek napisałam jednak już po przeczytaniu Wioli relacji, ale to co dziś publikujemy powstało niezależnie.
Dzień drugi:
Jak pisałam, noc w wiacie minęła wspaniale, rano po śniadaniu wyruszyłyśmy więc ochoczo w dalszą drogę.
Zarzuciłam plecak i... ło matko!!! jaki on ciężki! jak mnie bolą ramiona!
Ale nic to! Zbieram się w sobie i ruszam. Po chwili ramiona się przyzwyczajają i nie jest tak źle. Za to co innego mnie wykończyło!
Wręcz umarłam po drodze! I to kilka razy!
Okazało się, że początkowa trasa tego dnia to bardzo strome podejście na szczyt Prašivá. 600 metrów przewyższenia na "dzień dobry". Masakra!
Chociaż całkiem umarta
(i to kilka razy ) doszłam w końcu na szczyt. Ale od tej pory dla mnie to już nie jest Prasziwa. To jest Parszywa!!!
Za to wszystko, co było później, było ideałem górołaza-włóczęgi!
Piękne połoniny ubrane w soczystą jeszcze na początku lipca zieleń, letnie słoneczko, miłe ciepełko, dobra widoczność, rozległe krajobrazy dokoła! No po prostu - żyć, nie umierać!!!
Przepiękny odcinek szlaku! Zobaczcie!
I to, co mi się niezwykle spodobało - obiadek w takich okolicznościach przyrody, ugotowany na własnej kuchence! Smakował rewelacyjnie, choć w domu żadne "puree z cebulką" ani "gorący kubek" nie mogłyby się znaleźć w menu!
Noc tym razem spędzamy w Utulni Durkova.
Najpierw spędzamy miły wieczór w międzynarodowym towarzystwie: pary z Czech i 4 bardzo miłych Węgrów.
Widząc napływających ciągłym strumieniem turystów, którzy już z trudem mieścili się w chacie, obawiamy się o to, czy znajdzie się tu dla nas kawałek podłogi?!
Ostatecznie Wiola ląduje na jednym ze stołów...
... a ja na podłodze, koło wejścia na pięterko, gdzie nocowali zapobiegliwi, którzy nocleg sobie wcześniej zarezerwowali.
Ze swojej miejscówki byłam bardzo zadowolona, bo w tej dusznej sali miałam cały czas dopływ świeżego powietrza, więc nawet aromaty ze stojących w pobliżu butów do mnie nie napływały, zdmuchiwane ciągiem powietrza w głąb sali
A w całej chacie na noc nie zostało skrawka wolnej przestrzeni. Na stołach, pod stołami i ławkami, nawet w przejściu - wszędzie ktoś spał!
W nocy amatorzy piwa mieli nie lada tor z przeszkodami do pokonania, chcąc pójść do wychodka! Nie dało się przejść sali nie przechodząc nad śpiącymi ludźmi!
A ja znów spałam snem sprawiedliwego, pełna wrażeń po pięknie spędzonym dniu
Zdjęcia z tego dnia: https://picasaweb.google.com/1151326283 ... 2014Dzien2
Ostatnio zmieniony 01 września 2014, 16:10 przez Dżola Ry, łącznie zmieniany 8 razy.
Po przeczytaniu Wioli relacji z drugiego dnia stwierdzam, że właściwie identycznie rozłożyłyśmy akcenty!
Prašivá 1652 m
Hiadelske Sedlo 1099 m
Wiolcia pisze:a to ponad 500 metrów przewyższenia.
Wobec tej rozbieżności sprawdziłam na zdjęciach szlakowskazów, ile było dokładnie? Otóż 553 metry.Dżola Ry pisze:600 metrów przewyższenia na "dzień dobry".
Prašivá 1652 m
Hiadelske Sedlo 1099 m
Ostatnio zmieniony 29 sierpnia 2014, 17:24 przez Dżola Ry, łącznie zmieniany 1 raz.
Dokładnie! Nawet o jedzeniu napisałaś! Czy to znaczy, że tak dużo jadłyśmy, że to nam akurat utkwiło w pamięci?Dżola Ry pisze:Po przeczytaniu Wioli relacji z drugiego dnia stwierdzam, że właściwie identycznie rozłożyłyśmy akcenty!
"Navigare necesse est, vivere non est necesse"
www.kuzniapodrozy.pl
www.kuzniapodrozy.pl
Nigdy nie byłam w Niżnych,ale porównując zdjęcia Wasze i Hanki z maja mam wrażenie ,że byłyście w zupełnie innych miejscach. Lipcowa zieleń zupełnie zmieniła postać rzeczy. Jednak obydwie wyprawy bardzo mi się podobały.
Inspirujące historie opowiadacie dziewczyny ,aż się chce.
Inspirujące historie opowiadacie dziewczyny
,aż się chce. Pielęgnuj swoje marzenia. Trzymaj się swoich ideałów.
Wiolcia pisze:Po całej wyprawie zgodnie stwierdziłyśmy, że to najpiękniejszy odcinek niżnotatrzańskiej grani. Te zielone łąki ciągnące się aż po horyzont to zdecydowanie to!
Już mi się podoba ta grań! Trochę bieszczadzka, a jednak mająca swój własny urok - na pewno trafi dzięki Wam na naszą listę ToDo! Ciekawe jak te zielone krajobrazy prezentują się jesienią... Nie wiem czy to wynik metody na dwa głosy, czy pięknych widoków na zdjęciach, ale relację chłonęDżola Ry pisze:Piękne połoniny ubrane w soczystą jeszcze na początku lipca zieleń, letnie słoneczko, miłe ciepełko, dobra widoczność, rozległe krajobrazy dokoła! No po prostu - żyć, nie umierać!!!
Dobrze, że na moją wieś dociera internet i mogę czasem dopytać czegoś wujka guglaWiolcia pisze:zwykły pasztet nabiera smaku foie gras
Dobrze powiedziane!Alina pisze:Inspirujące historie opowiadacie dziewczyny ,aż się chce.
| Gór, co stoją nigdy nie dogonię... |
-
Pomezaniac
- Turysta
- Posty: 218
- Rejestracja: 24 lipca 2013, 8:55
Dziękuję wszystkim za miłe komentarze . Niestety ze względów osobistych nie mam teraz czasu, by Wam osobiście odpowiadać, a nawet by snuć dalszy ciąg naszych opowieści niżnotatrzańskich. Dlatego ustaliłyśmy z Jolą, że dalszą część relacji napisze już ona, a ja coś od czasu do czasu dopowiem czy skomentuję z mojego punktu widzenia. Zresztą Jola tak fajnie pisze, a dodatkowo mamy podobne spojrzenie na sprawę, że ten jeden jej głos stanie się naszym wspólnym .
. Niestety ze względów osobistych nie mam teraz czasu, by Wam osobiście odpowiadać, a nawet by snuć dalszy ciąg naszych opowieści niżnotatrzańskich. Dlatego ustaliłyśmy z Jolą, że dalszą część relacji napisze już ona, a ja coś od czasu do czasu dopowiem czy skomentuję z mojego punktu widzenia. Zresztą Jola tak fajnie pisze, a dodatkowo mamy podobne spojrzenie na sprawę, że ten jeden jej głos stanie się naszym wspólnym ."Navigare necesse est, vivere non est necesse"
www.kuzniapodrozy.pl
www.kuzniapodrozy.pl
Jestem niepocieszona, że ten dwugłos tak pięknie brzmiący konsonansem zakończył się szybciej, niż się rozpocząłWiolcia pisze: Niestety ze względów osobistych nie mam teraz czasu, by Wam osobiście odpowiadać, a nawet by snuć dalszy ciąg naszych opowieści niżnotatrzańskich.
Żałując wielce muszę pociągnąć teraz solówkę...
A jeszcze wczoraj pisząc odcinek, który wkrótce opublikuję (tylko "zapanuję" na zdjęciami
), zastanawiałam się: "ciekawe, czy Wiola o tym, czy tamtym napisze?
jak to przedstawi?"A przede wszystkim - na pewno nazwie te wszystkie szczyty, które mamy na zdjęciach, czego ja, niestety, nie potrafię
Ale doskonale rozumiem sytuację Wiolci i gorąco jej życzę, aby wszystko potoczyło się wg planów, a nawet jeszcze lepiej!
Tak więc, drodzy czytacze, jesteście skazani na moją wizję tej eskapady
Głos drugi ... i jedyny, niestety
Dzień trzeci
Po kolejnej nocy wypełnionej zdrowym snem ruszamy z Wiolą dalej.
Jeszcze tylko fotka przed utulnią i w drogę.
Dziś czeka nas daleka wędrówka najwyższymi szczytami Tatr Niżnych. Pogoda tego dnia już nie jest tak piękna jak poprzedniego.
Jest więcej chmur...
... i mocno wieje, całe szczęście - tylko na początku trasy.
Ale nie narzekamy! W ciągu dnia te chmury okażą się niezwykle malownicze i będą ozdobą wielu zdjęć! I choć przyniosły obfity deszcz w wielu miejscach, my tak sprytnie wybrałyśmy trasę i czas, że ani razu nie byłyśmy w takim pechowym miejscu - peleryny pozostały w plecakach cały dzień, a my jedynie robiłyśmy zdjęcia opadającym z nieba chmurom, czyli ulewom!
Charakter gór się nieco zmienił, pojawiło się znacznie więcej skał i kamieni, co dla nas akurat nie jest zmianą na lepsze
Ale trasa przepiękna, widokowa, a urozmaicona grą światła i pomroczności różnorakiej oraz bliskimi spotkaniami z fauną górską sprawiła, że tego dnia pobiłam rekord, bo zrobiłam ponad 500 zdjęć! Ale nie martwcie się, nie zamieściłam wszystkich w galerii, do której oczywiście zapraszam
Najbardziej efektowne chmury utworzyły się nad nami, gdy byłyśmy na Chopoku. Szczególnie jedna, jakby powiewająca, zwiewna tkanina..., dziwna...
Cudna!!!
Ale nie zwiastowała niczego dobrego
Całe szczęście, że akurat wtedy wypadł nasz obiad w postaci zupy z soczewicy w Kamiennej Chacie.
Szczerze mówiąc, nie pamiętam już, czy wtedy padało czy nie...
Na pewno nie padało jednak, gdy z pełnymi brzuchami wyszłyśmy ze schroniska na dalszą wędrówkę.
Przed nami był jeszcze Dumbier, najwyższy szczyt Tatr Niżnych. Ruszyłyśmy w jego stronę, ale bardzo powoli poruszałyśmy się naprzód. Chyba to była pora kolacji dla kozic, bo wyległy na naszą ścieżkę i jej okolice tak licznie, że nie sposób było przejść obojętnie! Tym bardziej, że niespecjalnie się oddalały, gdy do nich podchodziłyśmy.
Były więc foty, foty, foty...!
W końcu dotarłyśmy na Krupove Sedlo, gdzie zostawiłyśmy plecaki i na lekko, w towarzystwie kozic, a jakże, zdobyłyśmy Dumbier.
Gdy wróciłyśmy na przełęcz niskie już słońce przedarło się przez chmury pięknie oświetlając świat. I pojawiły się tęcze.
A jakby tych naszych zachwytów (i zdjęć!) było mało - Wiola wypatrzyła świstaka! I zaś sesja foto! (choć prawdziwy "koncert świstakowy" będzie ostatniego dnia!)
W końcu trzeba jednak było przyśpieszyć kroku, bo do Chaty Stefanika zostało nam 40 minut, a słońce już powoli zachodziło.
Doszłyśmy akurat wtedy, gdy góry zyskały niezwykłą barwę w ostatnich promieniach słońca.
A potem była wielka nagroda za wielki wyczyn - wielka porcja moich ulubionych knedlików z gulaszem i wielki kufel piwa!
Spałyśmy tu w największych luksusach na całej trasie. Miałyśmy własny kąt na uboczu, materace pod karimatami i łazienkę wewnątrz budynku! Normalnie, Gołębiewski!
Zdjęcia z tego dnia, niezwykle urodziwego!
https://plus.google.com/photos/11513262 ... 2963236913
Dzień trzeci
Po kolejnej nocy wypełnionej zdrowym snem ruszamy z Wiolą dalej.
Jeszcze tylko fotka przed utulnią i w drogę.
Dziś czeka nas daleka wędrówka najwyższymi szczytami Tatr Niżnych. Pogoda tego dnia już nie jest tak piękna jak poprzedniego.
Jest więcej chmur...
... i mocno wieje, całe szczęście - tylko na początku trasy.
Ale nie narzekamy! W ciągu dnia te chmury okażą się niezwykle malownicze i będą ozdobą wielu zdjęć! I choć przyniosły obfity deszcz w wielu miejscach, my tak sprytnie wybrałyśmy trasę i czas, że ani razu nie byłyśmy w takim pechowym miejscu - peleryny pozostały w plecakach cały dzień, a my jedynie robiłyśmy zdjęcia opadającym z nieba chmurom, czyli ulewom!
Charakter gór się nieco zmienił, pojawiło się znacznie więcej skał i kamieni, co dla nas akurat nie jest zmianą na lepsze
Ale trasa przepiękna, widokowa, a urozmaicona grą światła i pomroczności różnorakiej oraz bliskimi spotkaniami z fauną górską sprawiła, że tego dnia pobiłam rekord, bo zrobiłam ponad 500 zdjęć! Ale nie martwcie się
, nie zamieściłam wszystkich w galerii, do której oczywiście zapraszam Najbardziej efektowne chmury utworzyły się nad nami, gdy byłyśmy na Chopoku. Szczególnie jedna, jakby powiewająca, zwiewna tkanina..., dziwna...
Cudna!!!
Ale nie zwiastowała niczego dobrego
Całe szczęście, że akurat wtedy wypadł nasz obiad w postaci zupy z soczewicy w Kamiennej Chacie. Szczerze mówiąc, nie pamiętam już, czy wtedy padało czy nie...
Na pewno nie padało jednak, gdy z pełnymi brzuchami wyszłyśmy ze schroniska na dalszą wędrówkę.
Przed nami był jeszcze Dumbier, najwyższy szczyt Tatr Niżnych. Ruszyłyśmy w jego stronę, ale bardzo powoli poruszałyśmy się naprzód. Chyba to była pora kolacji dla kozic, bo wyległy na naszą ścieżkę i jej okolice tak licznie, że nie sposób było przejść obojętnie! Tym bardziej, że niespecjalnie się oddalały, gdy do nich podchodziłyśmy.
Były więc foty, foty, foty...!
W końcu dotarłyśmy na Krupove Sedlo, gdzie zostawiłyśmy plecaki i na lekko, w towarzystwie kozic, a jakże, zdobyłyśmy Dumbier.
Gdy wróciłyśmy na przełęcz niskie już słońce przedarło się przez chmury pięknie oświetlając świat. I pojawiły się tęcze.
A jakby tych naszych zachwytów (i zdjęć!
) było mało - Wiola wypatrzyła świstaka! I zaś sesja foto! (choć prawdziwy "koncert świstakowy" będzie ostatniego dnia!)W końcu trzeba jednak było przyśpieszyć kroku, bo do Chaty Stefanika zostało nam 40 minut, a słońce już powoli zachodziło.
Doszłyśmy akurat wtedy, gdy góry zyskały niezwykłą barwę w ostatnich promieniach słońca.
A potem była wielka nagroda za wielki wyczyn
- wielka porcja moich ulubionych knedlików z gulaszem i wielki kufel piwa! Spałyśmy tu w największych luksusach na całej trasie. Miałyśmy własny kąt na uboczu, materace pod karimatami i łazienkę wewnątrz budynku!
Normalnie, Gołębiewski! Zdjęcia z tego dnia, niezwykle urodziwego!
https://plus.google.com/photos/11513262 ... 2963236913
Ostatnio zmieniony 01 września 2014, 20:49 przez Dżola Ry, łącznie zmieniany 1 raz.
Szkoda, no ale lepszy jeden niż żaden. Przecież musimy dotrzeć w końcu do Kralovej holi i Telgartu.Dżola Ry pisze:Głos drugi ... i jedyny
Zatem śpiewaj Jolu dalej
."...A przed nami nowe życia połoniny, blaski oraz cienie, szczyty i doliny.
Niech nie gaśnie ogień na polanie, złe niech znika, dobre niech zostanie ..."
Niech nie gaśnie ogień na polanie, złe niech znika, dobre niech zostanie ..."