Wyruszyliśmy z Krakowa o 6:15, Rafał już na nas czekał na dworcu. Po dwóch i pół godzinie jazdy autem byliśmy w Korbielowie. Autko zostawione pod Domem Rekolekcyjnym, a my o 8:46 poczłapaliśmy ciut dalej, do wejścia na żółty szlak w stronę Szlakówki i Czarnego Gronia. Pogoda była dobra na wejście: dość niskie chmury uniemożliwiały w prawdzie podziwianie wyższych partii, ale nie padało. Temperatura? Ok. zera, plus minus (ale chyba bardziej plus, niż minus). Szło się dobrze, warunki były sprzyjające, nie było oblodzeń, nie wiało - cud miód. Z kilkoma postojami (m.in. na herbatkę i 20 minutową pogadankę Panów o asercjach i assemblerach, co oczywiście wrzucę do swojego słownika z dziwnymi terminami pochodzenia informatycznego), na Hali Miziowej byliśmy po ok. 3 h. Po drodze sprytnie musięliśmy omijać narciarzy, a pod koniec co chwila któreś z nas zapadało się w świeżym, miękkim śniegu. Pod koniec podejścia zdarzyło mi się po raz pierwszy od dawna za dnia zobaczyć gwiazdy - jak przeskoczyła mi w kolanie moja pęknięta łękotka :-/ oj, to była próba charakteru...
Na Hali nie było widać praktycznie nic. Tutaj dowiedziałam się, że jesteśmy w miejscu szczerze znienawidzonym przez sporą część naszych forumowiczów. Zjedliśmy co nieco i siup, w dalszą drogę. Widoczność spadła, do jakiś 20-30 metrów.
I rozpoczęło się szukanie szlaku na szczyt: uskakiwanie przed narciarzami i snowboardzistami, kręcenie sie w kółko i rozważanie: "tu? nie tu, tam! nieee, tam, nie tu!". Założyliśmy raki, bo zaczęły się "tańce gwiazd na lodzie". Poczatkowo chcięliśmy tam dotrzeć żółtym szlakiem. Rafał ostrzegł, że to niebezpieczne, ja coś tam sobie przypomniałam z lata, ale nie byłam pewna, czy to tutaj, czy nie tutaj. W końcu zlokalizowaliśmy wejście na żółty, przeszliśmy pod orczykiem i dalej, przed siebie. Nagle bach, stop, tabliczka, że szlak zamknięty w zimie, a dalej - zero śladów. I tutaj przypomniałam sobie, jak ów szlak w lecie wyglądał: kręty, wąski, z uskokami i osuwiskami po lewej stronie. Teraz całkowicie zasypany, z ponawiewanym, nie związanym śniegiem. Nie można było w ogóle się zorientować, czy tam jest już przepaść, czy jeszcze nie. Jednogłośnie zawróciliśmy.
Poszliśmy na czarny szlak, wzdłuż stoku narciarskiego. Dużo szukania tyczek, omijania narciarzy, widoczność coraz słabsza, wiatr coraz silniejszy. Po dojściu do stacji końcowej wyciągu, poszliśmy dalej, na szczyt. Wiatr się wzmagał, coraz silniejszy, w okół coraz więcej dziwnych figur, które powstały po nawianiu lodu na okoliczną roślinność. Na szczycie kilka zdjęć, walka z naprawdę silnym wiatrem. Pierwszy raz doświadczyłam takiej pogody w górach! Nie słyszeliśmy się, wiatr huczał w uszach, ciężko było ustać na nogach. Cochese próbował gdzieś zadzwonić, nie wiem, jak mu się udało, nie wiem, czy ktokolwiek go słyszał. Lód zaczął osadzać się na nas całych, wszędzie. Wiało niemiłosiernie. Po zejściu do Hali Miziowej, uraczeniu się szybką herbatką przed schroniskiem postanowiliśmy iść dalej. Tutaj wiatr nieco zelżał, było już widać więcej, nawet Babią w promieniach chylącego się ku zachodowi słońca. Zeszliśmy zielonym szlakiem w stronę Hali Górowej, potem czarnym w stronę Przełęczy Przysłopy, a na koniec żółtym do Korbielowa. W połowie drogi na dół musięliśmy już iść z czołówkami. Końcówka szlaku była paskudna, niewygodna, dużo małych kamieni, błota, przyspyanych świeżą warstewką śniegu, dość mylącą. I tak oto zrobiliśmy pętelkę - pod autkiem byliśmy o 18:10, wymęczeni, ale jacy usatysfakcjonowani!
Poniżej zdjęć kilka, a więcej na:
http://picasaweb.google.com/Mooliczek/20080126Pilsko
ładne zdjątka
, że uśpiło to moją czujność i po wyjściu zza niej wiart mało co mnie nie przewrócił. Następne dwa telefony wykonałem już z Miziowej.
. Mówiłem przecież, że zdarzało mi sie w takich warunkach jeździć na nartach na Skrzycznem. Faktem jest, że wtedy trwało to minutę, zanim nie wjechało się w las, a nie, jak wczoraj, dobrze ponad godzinę.