Te wszystkie rozterki dopadły mnie i tym razem, a nawet znacznie się nasiliły. No bo jak tu opisać ten prawie sześciodobowy (licząc z podróżą) wypad w słowackie Tatry Niżne i oddać całą jego atmosferę? Jak przekazać czytelnikom moje wrażenia, emocje i zmagania z własną słabością, pogodą, a nawet strachem przed burzą i miśkami? I jak podzielić się radością, że wyprawa zakończyła się sukcesem, plan został zrealizowany i troje uczestników powróciło szczęśliwie do domów? Przyznacie, że przede mną trudne zadanie
.Zacznę od tego, że przez jakiś czas poszukiwałam pomysłu i towarzystwa na spędzenie w górach długiego majowego weekendu. Pomógł jak zwykle przypadek, dołączyłam do duetu Dzwonków, którzy postanowili przejść całą grań Niżnych Tatr od Korytnicy do Telgartu bez schodzenia w doliny. Wyprawa została precyzyjnie zaplanowana, zapoznaliśmy się z opisami trasy i miejsc noclegowych, oglądaliśmy dostępne w sieci mapy i fotki. Liczący prawie 100 km szlak podzieliliśmy na 5 odcinków, tak aby było to chodzenie, a nie bieganie po górach. Start wyznaczono na środę, 30 kwietnia rano.
Ale zanim wyruszyliśmy na szlak, musiałam dojechać we wtorek wieczorem na przełęcz Certovica. Tam pod rozgwieżdżonym niebem przespałam się w samochodzie, obok w drugim aucie kimali Ania i Michał. Rano szybkie śniadanie, przepakowanie, jeden pojazd zostawiamy, drugim jedziemy do Korytnicy kupele. Tu wkraczamy na niebieski szlak, który łagodnie wyprowadza nas na Hiadelskie sedlo 1102 m npm, oddzielające Tatry Niżne od Kozich Grzbietów. Stąd aż do końca wędrówki trzymamy się graniowego czerwonego szlaku, będącego częścią europejskiego długodystansowego szlaku pieszego E8.
A dalej było tak :
Prasiva 1652 m npm – Mala Chochula 1720 m – Velka Chochula 1752 m – Kosarisko 1695 m – sedlo pod Skalkou – Velka hola 1640 m – Latiborska hola 1643 m – Zamostska hola 1612 m – Durkova 1750 m – zejście na nocleg do utulni Durkova 1623 m.
Tego pierwszego dnia pokonaliśmy prawie 24 km odległości i około 1500 m wysokości. Dynamiczna pogoda zmuszała nas do częstego zakładania i zdejmowania kurtek lub peleryn, ale i tak nie narzekamy, bo nad Wielką Fatrą i Veporskimi Wierchami lało i grzmiało.
W utulni powitała nas ciepła i prawie pusta jadalnia, w końcu był to dzień roboczy. Oprócz nas nocowało tu jeszcze tylko dwóch turystów. Chatar ugościł nas gorącą ziołową herbatką i miseczką zupy z soczewicy, po posiłku poszliśmy na strych spać. Bardzo miło wspominam ten nocleg, chata okazała się większa i wygodniejsza, niż myślałam.
Drugiego dnia (czwartek, 1 maja) musieliśmy dotrzeć do chaty Stefanika, zaliczając po drodze :
Maly Chabenec 1840 m – Chabenec 1955 m – Kotliska 1937 m – Polana 1890 m – Derese 2004 m – Chopok 2024 m (tę kupę kamieni odpuściłam sobie tym razem, weszli tylko Ania i Michał) – Kamienna Chata – Dumbier 2043 m – zejście do schroniska na 1740 m.
Statystyka – ok. 18 km i trochę ponad 1000 m podejść.
Czwartkowa aura długo nam sprzyjała, tylko słonko bawiło się z nami w ciepło-zimno
. Kropić zaczęło dopiero w rejonie Dumbiera, na samym szczycie obsypały nas kuleczki „styropianu”, a na zejściu porządnie zmoczyło. 
W nagrodę ujrzeliśmy nad dachem Stefanika prawie pionowy odcinek tęczy, niestety prawie niewidoczny na moim zdjęciu.
W schronisku byliśmy trochę zawiedzeni, bo mimo lepszych warunków niż w utulni, pod prysznicem leciała zimna woda i wieczorne mycie było mało przyjemne, a umycie głowy po prostu niemożliwe.
Trzeci dzień miał być lajtowy, ale wcale tak lekko nie było. Mając przed sobą „zejście” na przełęcz Certovica 1238 m, musieliśmy pokonać po drodze Kralicką 1807 m oraz Lajstroch 1602 m. Ku naszemu zdziwieniu na tym etapie było więcej śniegu niż poprzednio i mało brakowało, a musielibyśmy wykorzystać noszone na wszelki wypadek raki. Na szczęście idąca z przeciwnego kierunku Słowaczka z 2 pieskami pokazała nam, że jest możliwe obejście dość rozległego i stromego pola śnieżnego.
Do budynku Motorest Certovica dobiegliśmy razem z pierwszymi kroplami ulewy. Szybko zapakowaliśmy się do auta i ruszyliśmy w stronę Korytnicy, słysząc za sobą odgłosy burzy.
Z Korytnicy dwoma samochodami przejechaliśmy do Telgartu, robiąc po drodze przerwę obiadową w wygodnej wiatce na przystanku autobusowym. U podnóża Kralovej holi dokonaliśmy kolejnego przegrupowania bagażu i prowiantu, jedno auto zostawiliśmy w rejonie kościoła, drugim powróciliśmy na Certovicę.
Operacja przestawiania samochodów trwała ponad 6 godzin, dlatego na drugi etap piątkowej wędrówki wyszliśmy wieczorem przed 20. Naszym celem była utulnia Ramża 1260 m, po drodze przechodziliśmy sedlo za Lenivou 1378 m, Bacuszskie sedlo 1318 m i Janov gruń 1388 m. Znaczną część trasy szliśmy przy czołówkach, starając się robić dużo hałasu, żeby odstraszyć królujące w tym rejonie niedźwiadki.
Utulnię znaleźliśmy bez problemu dzięki palącemu się przed nią ognisku. Jednak ze względu na późną porę w środku nie było już wolnych miejsc. Nie mieliśmy wyjścia, rozłożyliśmy się na nocleg pod daszkiem osłaniającym wejście. Noc była dość ciepła, tylko przez chwilę lekko pomżyło i pewnie spałoby się dobrze, gdyby nie liczne grupy nocnych turystów, którzy zatrzymywali się przy „naszym” ognisku, głośno gadali i po odpoczynku wyruszali w dalszą drogę. Nie wiem, czy to był przypadek, czy też odbywał się wtedy jakiś zorganizowany nocny rajd, bo w dzień na szlaku było prawie pusto.
Dystans dnia trzeciego to 16 km i 600 m przewyższenia.
(fotka zapożyczona od Michała)
Wstaliśmy wcześnie, aby odblokować wyjście z chatki. Koło utulni przepływa strumyk, w którym można się umyć i pozmywać, jednak po wodę do picia trzeba przejść się spory kawałek pod górkę.
Kiedy zbieraliśmy się do drogi zaczęło padać i jak się okazało, najpierw przelotny, a po południu ciągły deszcz, towarzyszył nam w sobotę do końca wędrówki. Kolejnym utrudnieniem okazały się liczne połomy leżące w poprzek ścieżki. Niektóre przekraczało się łatwo, inne dało się obejść, ale przez kilka największych przebrnęłam z trudem. Za to w konkurencji przeczołgiwania się z plecakiem pod zawieszonym nad szlakiem „mostkiem” byłam lepsza od moich wysokich towarzyszy.
W ten sposób przeszliśmy lub trawersowaliśmy kolejno : Vrbovicę 1394 m, Havranią polanę 1432 m, Homolkę 1660 m, Zadną holę, Oravcovą 1544 m, Kolesarovą 1508 m.
Pomimo deszczu udało nam się wygodnie „ugotować” i zjeść obiad pod dużą wiatą na przełęczy Priehyba 1190 m. Muszę się przyznać, że przeżyłam tu pierwszy kryzys, najchętniej zeszłabym żółtym szlakiem do Helpy nad Hronem i w ten sposób już w sobotę zakończyła majówkę. Jednak w obliczu bojowego nastroju Ani i Michała nie pozostało mi nic innego, jak zarzucić plecak i szturmować razem z nimi kolejną górę. Czekało nas 500 m podejścia na Velką Vapenicę 1691 m, zasługującego na podwójną punktację z powodu dalszych „kłód rzucanych nam pod nogi”. W dodatku nasilił się deszcz i wiatr, nie pozwalając nacieszyć oczu widokami z niezalesionego szczytu.
Tu właściwie skończyła się przyjemność, zaczęła mozolna walka z nieprzychylną naturą i słabością zziębniętego organizmu. Musieliśmy dotrzeć do utulni Andrejcova 1410 m, a ja po drodze cały czas myślałam, co zrobimy, jeśli i tam zabraknie dla nas miejsca.
Czarny scenariusz na szczęście się nie sprawdził. Załapaliśmy się na ostatnią wolną pryczę w głównej izbie z rozpalonym piecem. Stryszek był cały wolny, ale zimny, a my byliśmy przemoczeni i musieliśmy wysuszyć nasze rzeczy, wiec zostaliśmy na dole.
Bilans tego niełatwego dnia : 20,5 km i 1200 m podchodzenia.
W nocy deszcz ustał, wiatr się nasilił i nadszedł zapowiadany zimny front. Rano otoczenie utulni było białe od szronu. Większość gości „hotelowych” wstała wcześnie i opuściła chatkę, my natomiast uruchomiliśmy gorącą linię w celu uzyskania najświeższych informacji meteo. Wspierający nas z bazy w Witowie Zbychu zapewniał, że koło 11 będzie okno pogodowe, więc zbieraliśmy się powoli, czekając na obiecane polepszenie warunków.
Przejaśnienie nie nadchodziło, nadal mocno wiało, więc o 11 wyszliśmy spakowani przed budynek, z zamiarem schodzenia niebieskim szlakiem do Pohoreli. Nawet bojowo zazwyczaj nastawiona Ania wydawała się pogodzona z koniecznością wycofu. I wtedy zaskoczył nas Michał, proponując dokończenie wędrówki granią. Niemal w tym samym czasie nad głowami pokazał się kawałek niebieskiego nieba i to przesądziło sprawę. Niewiele myśląc wróciliśmy na czerwony szlak.
Poszliśmy najpierw przez Andrejcovą 1520 m na Żdziarskie sedlo, wśród wysokiej kosówki, z której wystawały pojedynczo białe choinki. Potem stopniowo w niskiej i rzedniejącej kosodrzewinie dotarliśmy na odkryty grzbiet. Jednak w drodze do celu trzeba było jeszcze pokonać Bartkovą 1790 m, Orlovą 1840 m i punkt widokowy na wysokości 1876 m, skąd między rozwiewanymi przez wiatr chmurami ukazywał się maszt nadajnika.
Wiało mocno, przypomniał mi się odwrót spod Pradziada, ale tym razem się nie poddałam, parłam przed siebie pomimo bólu w prawej stopie, prawdopodobnie wygiętej na którymś z wczorajszych połomów. Czułam się jak Justyna Kowalczyk w biegu po olimpijski medal. I w końcu się udało, zmęczeni ale szczęśliwi zdobyliśmy szczyt Kralovej holi 1946 m
.
To nie był jeszcze koniec wędrówki, czekało nas zejście do Telgartu, ale najważniejszy punkt niedzielnego programu został zrealizowany. Mogliśmy sobie wzajemnie pogratulować, że oto po pięciu dniach trudu dotarliśmy na Królewską Halę, będącą obok tatrzańskiego Krywania drugą narodową górą Słowaków.
Po krótkim posiłku w dostępnym dla turystów przedsionku stacji przekaźnikowej wyszliśmy na ostatni odcinek naszej „graniówki”. Widoczność znacznie się poprawiła, Tatry wyszły zza chmur, aż nie chciało się schodzić do cywilizacji.
Bez przygód dotarliśmy do samochodu, mając „na liczniku” 17 km. Z powodu skoków ciśnienia nasze GPS-y całkiem powariowały i „nabiły” 1700 m przewyższenia. Według planera powinno być nieco ponad 700 m i tyle sobie zaliczamy. Sprawnie przejechaliśmy po raz kolejny na Certovicę. Tu znowu mocno wiało, więc po szybkim przepakowaniu, podziękowaniach i pożegnaniu wyruszyliśmy w drogę powrotną do domów.
Z powodu zmęczenia i niewyspania musiałam przerwać jazdę i zdrzemnąć się na parkingu za Krakowem. W rezultacie dopiero rano dotarłam do Łodzi, ale o 9 byłam już w pracy.
Podsumowując - przez te 5 dni przeszliśmy po górach łącznie 95 km i pokonaliśmy 5000 m przewyższenia. Dla mnie to była prawdziwa wyrypa i bardzo jestem zadowolona, że sobie poradziłam. Wdzięczna jestem organizatorom, że przyjęli mnie do swego zespołu i wspierali w trudnych momentach. Bez nich nigdy nie porwałabym się na taką wyprawę, pewnie wcale nie wpadłabym na taki pomysł. A teraz już kiełkują następne, więc kto to wie, gdzie mnie jeszcze licho poniesie
:> .Więcej fotek w galerii : https://photos.google.com/album/AF1QipM ... _luASliJPL
, starałam się jak na maturze z polaka 
.
dla organizatorki :> .
.
) nie Everest.
).
Tak sobie pomyślałam twarda sztuka z Ciebie, ja bym nie dała rady pomijając mój obecny stan kolana.
A tak,to otworzyłam buzię i się gapię. 
.Dla mnie ,to wszystko jak na razie jest bardzo odrealnione. No,ale może kiedyś... 