Góry-Szlaki

witam wszystkich moze nie na temat napisze ale czy spotkaliscie sie kiedys z lekiem przestrzeni???Jakies 5 lat temu gosc mi zamar l zchodzac z zawratu dopiero po załsłonieciu mu oczu i ok 40 minutowej rozmowie sprowadzilismy go to było najdłuzsze zejscie w moich pieszych wedrówkach

Dytwa pisze:Więc życzę powodzenia i dobrej pogody

Dzieki bardzo - już odliczam dni do wyjazdku

Swego czasu wybrałem sie ze zanjomyi w Tatry. Moja exdziewczyna ujawniła wielki lęk wysokości wychodząc na Karb (pod Kościelcem) od Czarnego Stawu Gąsienicowego... Cholernie się bała, w połowie drogi uznała że świadomość, że zrobi 3 kroki w bok i spadnie w przepaść i musi wg niej "trzymać sie" ściany jest na tyle przerażająca, że musi popłakać. Powiedzieliśmy jej, że łatwiej jej teraz będzie wyjśc niz zejść, doszła na Karb jakoś... i tam poczekała z moim kolegą (któremu się nic nie chciało:)) aż obejdziemy Kościelec. Trauma... lek wysokości może być bardzo uciążliwy, szczególnie jesli idziesz z kimś o kogo musisz dbać.

A ja tylko raz doświadczyłem strachu przed wysokością w górach. A działo się to gdy stalem na drabince do Koziej Przełęczy i popatrzyłem na swojego buta, a w tle zobaczyłem tę przepaść... Szybko zwalczyłem. Generalnie, całe szczęście, nie mam lęku.

mithape pisze:lek wysokości może być bardzo uciążliwy, szczególnie jesli idziesz z kimś o kogo musisz dbać.

Jak dla mnie dbanie o kogoś nigdy nie jest uciążliwe
Takie sytuacje umacniają tylko wiarę w drugą osobę...

Swoją drogą sam też mam lęk, ale jeszcze nigdy się tak silnie nie objawił

Rambo pisze:

mithape pisze:lek wysokości może być bardzo uciążliwy, szczególnie jesli idziesz z kimś o kogo musisz dbać.

Jak dla mnie dbanie o kogoś nigdy nie jest uciążliwe
Takie sytuacje umacniają tylko wiarę w drugą osobę...

Swoją drogą sam też mam lęk, ale jeszcze nigdy się tak silnie nie objawił

Rambo mądrze prawisz

Dzięki Mirek

Rambo pisze:
Jak dla mnie dbanie o kogoś nigdy nie jest uciążliwe
Takie sytuacje umacniają tylko wiarę w drugą osobę...

Samo dbanie nawet nie jest uciązliwe. Zazwyczaj czuje się bardzo odpowiedzialny za ludzi, których JA zabieram w góry. I zastanawiam się czy dadzą rade itp itd. Jednak uciązliwe dla mnie i dla tej drugiej osoby jest moment, w którym okazuje się, że przegralismy, nie damy rady...

Ja bardzo lubię chodzić w góry z ludźmi którzy jeszcze ich nie znają, lubię być za nich odpowiedzialny - nie tylko pod względem nezpieczeństwa itp. ale także chociażby w kwestii pokazania ciekawych miejsc itd.

mithape pisze:Jednak uciązliwe dla mnie i dla tej drugiej osoby jest moment, w którym okazuje się, że przegralismy, nie damy rady...

Hmm... no nigdy mnie to nie spotkało, pewnie troszkę mieszane uczucia, zawód, rozczarowanie... z jednej strony gdzieś tam jest się złym, że trzeba zrezygnować z powodu innej osoby, z drugiej - pokazać, że nic się nie stało... Nie spotkało mnie to w górach, ale mogę sobie wyobrazić

Rambo pisze:
Hmm... no nigdy mnie to nie spotkało, pewnie troszkę mieszane uczucia, zawód, rozczarowanie... z jednej strony gdzieś tam jest się złym, że trzeba zrezygnować z powodu innej osoby, z drugiej - pokazać, że nic się nie stało... Nie spotkało mnie to w górach, ale mogę sobie wyobrazić

No dokładnie to... Z jednej strony chcesz iść dalej, bo, kurde, po to tu jesteś. Z drugiej strony, wiesz że musisz wrócić z nią i ja pocieszać.
Mnie to spotkało w Tatrach, a jak se pomyśle o zawodzie jaki można przeżyć, gdy sie jest w jakichś wyższych górach...

A co do Khatza... to ja tez bardzo lubie być odpowiedzialny. Znajomi sie często sie ze mnie śmieją, że im opowiadam o tych górach, jakbym był ich tatą:]. Ale czasem mam ochote iść sam, lub z jednym, doswiadczonym kuplem, żeby po prostu IŚĆ! Jak najdalej jak najwyżej sie da. (oczywiście w granicach rozsądku;))

Mnie to spotkało w Tatrach, a jak se pomyśle o zawodzie jaki można przeżyć, gdy sie jest w jakichś wyższych górach...

Mnie co prawda taka sytuacja nie spotkała, ale myślę, że aż tak bym nie rozpaczał nad tym, ze muszę z kimś wracać zamiast iść dalej. Pomyślałbym sobie wtedy, że może kiedyś ktoś będzie musiał wracać ze mną jak nie dam rady. A góry przecież nie uciekną

Łukasz pisze:Pomyślałbym sobie wtedy, że może kiedyś ktoś będzie musiał wracać ze mną jak nie dam rady. A góry przecież nie uciekną

A teraz pomyśl, że wydałeś na wyprawę 10.000 PLN i nie były to Tatry, tylko np. Andy

Mooliczek pisze:A teraz pomyśl, że wydałeś na wyprawę 10.000 PLN i nie były to Tatry, tylko np. Andy

Nie chciałem tego mówić pierwszy
Albo że miesiąc dymałeś po lodowcach, żeby dojść do BC, a kolejny miesiąc zakładałeś obozy pośrednie...

No to jest zupełnie inna historia
Pisząc miałem na myśli Tatry, w których za te 10.000 można spędzić trochę czasu..

Oczywiście w przypadku poważniejszej wyprawy sprawa wygląda inaczej, ale tam się jedzie raczej z kimś, kto jest pewny swoich możliwości i nie stwierdzi nagle, że nie idzie, bo boi się wysokości. Chociaż i tak pewnie różnie to bywa i trzeba się liczyć z różnymi niespodziankami

Łukasz pisze:Pisząc miałem na myśli Tatry,

W Tatrach nie mam takiego parcia na szczyt. Wolę zejść z kimś do schroniska i napić się z nim piwa przy sznyclu, niż wbrew niemu włazić do góry na szczyt (po raz n-ty )