Góry-Szlaki

igi otóż to, spróbować można zawsze następnego dnia na przykład

Totez ja tez napisałem, że taka sytuacja w Tatrach to jeszcze nic. Zawód czujesz przez jakieś 20minut:] Zresztą wy piszecie z innej perspektywy, ja jeszcze nie zdeptałem calych Tater:]

mithape pisze:ja jeszcze nie zdeptałem calych Tater:]

Uwierz, ja też nie, zaledwie kilka szlaków..

mithape pisze:ja jeszcze nie zdeptałem calych Tater:]

ja też nie, nie miej złudzeń

zdarzyła mi się sytuacja gdy wchodziłyśmy z zawratu na świnicę z koleżanką kilka lat temu. powiedziała że boi się iść dalej i nie może już. no i co wspaniała koleżanka zrobiła (czyli ja): nakrzyczałam na nią żeby się nie mazała i takie tam. dałam jej dowód że nie możne liczyć na mnie i wsparcie ze mnie żadne. zwiększyłam znacznie ryzyko że coś złego się wydarzy i na długo popsułam między nami atmosferę i moralniak długo mnie nie opuszczał. zawsze ponosimy odpowiedzialność za swoje postępowanie...

Moja siostra łażąc po górach twierdzi, że gdy ona się boi na szlaku to boi się właśnie tego co już za nią więc woli iść naprzód z nadzieją, że dalej bedzie już lepiej

Dytywa byłem na Diablaku, nie ma śladu po lęku wysokości.

mirek pisze:Dytwa byłem na Diablaku, nie ma śladu po lęku wysokości.

O no to super,trochę trzeba połazić i po strachu....

Dytwa pisze:

mirek pisze:Dytwa byłem na Diablaku, nie ma śladu po lęku wysokości.

O no to super,trochę trzeba połazić i po strachu....

To jest prawda i troche mi szkoda z tego powodu, bo duże wysokości nie robią już na mnie takiego wrażenia jak kiedyś.

Zawsze zanim się trochę rozłażę - czyli przez parę pierwszych mam trochę problemów - ale może to dlatego, że tak rzadko w góry jeżdżę

mirek pisze:Dytywa byłem na Diablaku, nie ma śladu po lęku wysokości.

Na Diablaku to raczej lęk przestrzeni niż wysokości.

Będąc na Babiej czy schodząc z niej Percią Akademików nie czułem lęku podobnie gdy byłem na Wołowcu to stojąc 0,5 metra od krawędzi również nie czułem zagrożenia ale jak byłem na Sarniej w Tatrach to wszedłem sobie na te skałki na szczycie dalej po prawej stronie i wtedy poczułem obawę jak zobaczyłem pęknięcia w skale i wchodziłem bardzo powolutku na te skałki z myślą że zaraz odpadną ze mną. Mimo wszystko chęć zrobienia dobrych zdjęć była wieksza. Myślę sobie że teraz jednak nie jestem przyzwyczjony do ekspozycji i wpływa ona na mój sposób poruszania w górach (11 lat temu byłem mniej podatny na ekspozycję).

Ja oswoiłam się z wysokością na drodze na Kasprowy Wierch od Doliny Gąsienicowej (żółty szlak). Początkowo bałąm się odwrócić za siebie, ale później zaczął mi się widok strasznie podobać. A potem to już mnie ciągnęło wyżej i wyżej... A poza tym to pamiętam jak raz jedna dziewczyna dostała ataku paniki przy podejsciu na Giewont (w miejscu w którym zaczynają się łańcuchy). Normalnie trzymała się za głowę i krzyczała że chce helikopter. Później jedna kobieta przede mną (jak już były łańcuchy) to krzyczała na mnie że mam iść za nią w pewnej odleglości bo jej "rozbujałam łańcuchy"

Normalnie trzymała się za głowę i krzyczała że chce helikopter
TO chyba żart

a na drugi raz to zostaw w spokoju ta kieta co sobie myślisz

SabinaW. pisze:bałąm się odwrócić za siebie, ale później zaczął mi się widok strasznie podobać.

Kolejna osoba z czasem 'wyleczona'. Ja, cholera jasna, dalej nie potrafię się przyzwyczaić. Tam gdzie np Radek biega ja jęczę jak cielak...